Moab : Dag 3

Dit moet één van de avontuurlijkste dagen van de reis worden; Canyonlands, de plek waar Thelma and Louise in de afgrond reden. Tegen 8u00 zijn we bij het Moab Adventure Center om onze drie Jeep Wranglers op te halen. Na wat papierwerk en instructies kunnen we op pad, met landkaartje want Canyonlands is honderden vierkante kilometers groot, elke jeep is voorzien van een trackingsysteem om ons te kunnen vinden als we zouden verdwalen.

Na een tiental km. rijden we, zoals de kaart voorschrijft, linksaf het avontuur tegemoet en dat wordt het meteen al. We moet overschakelen  naar 4×4 want het gaat meteen steil omhoog over rotsblokken en putten, we worden letterlijk door elkaar geschud. Ik vraag me op dat moment af of we wel juist zitten want we hadden zandwegen verwacht. Toch klopt het plan en trekt de jeep zich omhoog terwijl de dames zich zo goed mogelijk vast houden, wij hebben een grijns tot achteronze oren als we als spoorzoekers het minst ruwe traject proberen te vinden. Na een tweetal uren zijn we al aan een paar viewpoints gaan kijken naar het spectaculaire landschap, en zeggen dat we nog niet eens in Canyonlands zijn. We komen terug uit op een hoofdweg en draaien linksaf richting Canyonlands, eerst gaan we nog even lang het uitzicht punt “Dead Horse Point” waar we achteraf gezien beter geen dertig dollar voor hadden betaald, niet dat het uitzicht niet de moeitewaard is, integendeel, je mond valt open als je op de rand van een honderden meters hoge klif staat en in de diepte van de verschillende canyons staart. In de diepte zien we kleine lijntjes en dat zijn precies de offroad wegen waar we alleen met onze jeeps mogen komen en ook naartoe gaan.

Net na de ingang van Canyonlands draaien we linksaf op de Schafer Trail Road(google maar eens) en de waarschuwingsborden slaan ons overal rond de oren en dat is niet voor niks. Enkele kilometers verder rijden we op nog geen meter van de afgrond, op sommige plaatsen is de weg niet meer als een overstekende rots.

 

Shafer Trail Road

Om de honderd meter is een korte zijstrook van enkele meters aangelegd om eventuele tegenliggers te kunnen doorlaten, als je de pech hebt van net aan de afgrondkant te rijden is het verstand op nul en niet naar onder kijken als je langs iemand door moet. Dit gaat zo zigzaggend door tot je  900 meter lager in één van de canyons komt, we stoppen even om eens omhoog te kijken en kunnen moeilijk geloven dat we hier net naar onder zijn gereden.

Het houdt echter niet op en enkele kilometers verder, wat de “normale toerist” die boven op de viewpoints moet blijven staan niet ziet, is weer een nieuwe canyon en weer gaat het hotsend en botsend over rotsblokken omlaag en omhoog, in 4×4 LoGear rijden we verder, weer langs verschillende nieuwe afgronden en ook die zijn weer enkele honderd meters diep, het lijkt of we op een andere planeet zitten, heel ver in de diepte zien we de Colorado rivier stromen.

De weg terug is via de “Potash Road” en ook dat is weer een pad dat zelfs die naam niet waardig is, soms moeten we op goed geluk door droge rivierbeddingen onze weg zoeken en tegen granieten rotsblokken van een halve meter hoog omhoog rijden, de Wranglers zijn  sowieso echte offroad jeeps maar deze zijn nog eens “modified”, ze hebben een hogere wielbasis om een grotere grondspeling te hebben en ook nog eens extra grote wielen. Om een idee te geven hoe groot canyonlands is, Potash road is nog niet 5% van de enkele wegen die erdoor lopen en deze Potash Road is bijna tachtig kilometer lang ! We zijn dan ook enkel uren zoet om het traject, soms stapvoets, soms tegen 50km/u af te leggen. We zijn rond 9u30 vertrokken en komen in Moab terug aan tegen 16u30, bedekt onder een oranje-rode stoflaag en volledig door elkaar geschud maar een ongelooflijke ervaring rijker!

Morgen start helaas de reis terug naar huis,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

Moab : Dag 2

Om 6u30 hebben we de wekker gezet omdat men ons rond 7u45 komt oppikken om te,,,,,raften, iets wat ik als verrassing een paar maanden geleden heb geboekt. We doen de AM tour, een have dag dus wat ons na de middag nog de tijd geeft om Arches NP te bezoeken. Na een kwartiertje boemelen in een oude bus worden we gedropt aan de oever van de Colorado rivier en in groepjes van acht gedeeld wat er voor zorgt dat we een koppel amerikanen bij ons krijgen die we liever in een andere boot hadden gezien. Zij heeft blauwe haren en hij weegt zeker 150 kg. Wat niet wil zeggen dat het ook ambetante mensen zijn, raar, dat wel maar ook best sympathiek en de dame spuit regelmatig Ollie zijn kopke in met zonnecrème wat ook echt nodig is want het is, ondanks het vroege uur, broeierig heet onder een wolkenloze hemel. Iedere boot krijgt een eigen gids en dat zijn allemaal jonge gasten of meisjes die hier tijdens het hoogseizoen komen werken. Rob uit Wyoming is de onze maar veel hoeft hij niet te doen want de vijftig tot  zestig meter brede Colorado rivier is hier zo rustig als het kanaal tussen Bree en Bocholt. Af en toe een spelletje spelen moet wat leven in de brouwerij brengen, op de neus van de grote rubberboot proberen recht te blijven staan terwijl de rest alles doet om je uit evenwicht te krijgen. Ik lig als eerste in het troebele bruinerode water waarin je letterlijk geen hand voor de ogen ziet. Het is echter een heerlijke afkoeling en het reddingsvest zorgt ervoor dat je lekker op je rug kan blijven drijven. Niet veel later zitten we er allemaal in maar sommige vinden het donkere troebele water te vies en laten zich terug in de boot hijsen. Geen makkelijke opdracht zeker als die gast van 150kg er terug in moet maar het lukt. Ollie, Raf en ik blijven liever in het heerlijke koele water want in de brandende zon is het echt niet te doen. Af en toe moeten we er terug in omdat we een stroomversnelling naderen maar veel stellen die echter niet voor. Een keer of drie komen we zo een stroomversnelling tegen maar golfjes van een goeie halve meter doen de adrenaline niet echt stromen. Omdat ik van voor zit moet ik water doorgeven bij een drinkpauze. Er staat vooraan een koelbox in de vorm van een tonnetje en wanneer ik de grote dop van boven eraf draai en met mijn hand tot op de bodem in het ijswater zoek naar flesjes water vind ik er geen. Oei, blijkt dat het ijswater het drinkwater is en dat er vanonder een kraantje op de koelbox zit :-)) Euhmm,,,tja,,, wie wil er wat water ??:-)). Rond de middag zijn we aan de aanmeerplaats van diegene die een halve dag geboekt heeft, wij dus. Niet spectaculair deze tocht maar we hebben wel plezier gemaakt en goed gezwommen. Onze zwembroek en t-shirt hebben nu dezelfde kleur als de rotsen rondom ons, de colorado rivier spoelt de zanderige rode grond mee wat ook verklaart waarom het water zo troebel is. Bij aankomst aan het hotel kleden we ons rap om en rijden we naar Arches NP maar het is zo heet vandaag dat de wandeltochten naar die door erosie gevormde bogen bijna niet te doen is. We stoppen bij enkele uitzichtpunten maar wandelen alleen maar tot aan de “Landscape Arch”, eengoeie 2 km. heen en terug.

Landscape Arch

Het eerste stuk nadat je Arches NP binnenrijdt zorgt echter voor de mooiste uitzichten die we in Amerika al gezien hebben, je kan tot 200km ver kijken en de vormen van de rood/oranje rotsen zijn onbeschrijfelijk. Dit zijn weer uitzichten die je met je eigen ogen moet zien, de foto’s die we maken gaan achteraf toch alleen maar weer puzzelstukjes zijn, meer kunnen we echter niet doen, filmpjes en foto’s maken.

Terug aan het hotel doen we de oranje zwemkledij terug aan en gaan we die meteen afspoelen in het zwembad. In de late avond gaan we eten in een mexicaans restaurant en dat valt super mee. Wanneer we met een volle maag terug op ons terras zitten houden we het na een paar Budweisers weer voor bekeken.

Tot morgen

Moab : Dag 1

Vlakbij Moab liggen twee nationale parken, Arches NP en Canyonlands, Vorige keer ontbrak de tijd om deze te bezoeken vandaar dat ik ze nu ingepast heb in de route. Rond de middag zijn we al ter plaatse, een Best Western Plus hotel deze keer en we hebben een prachtige familysuite met eigen groot buitenterras met zicht op Moab centrum en de oker/terra-cotta kleurige bergen op de achtergrond. Het mooie zwembad lonkt en daar kunnen we natuurlijk niet aan weerstaan als het buiten 36° is. Rond 17u00 gaan we ons klaarmaken voor ons eerste “evenement” in Moab, want voor deze plek zijn de outdoorsporten en avontuurlijke activiteiten de belangrijkste troeven. Cowboy Country Adventures is de plaats waar we ons om 18u20 moeten aanmelden en hier staan 3 ATV’s klaar, een soort open buggy of quad met rolkooi. Ken, de eigenaar, zal ons begeleiden op onze tour door de Slickrock rond Moab. Dit zijn versteende zandduinen waar je met de mountainbike, crossmotor of 4×4 doorheen en overheen mag rijden. Na een stukje openbare weg komen we aan bij de slickrock’s en al meteen gaat het meer als 45° omhoog over de smalle rug van zo’n versteende duin, effe schrikken als we in low gear en 4×4 omhoog kruipen in het zog van Ken. Het gekir en gegil van Jolanda die twee ATV’s achter ons rijdt overstijgt het geluid van onze zwoegende motor, dit is echt plezant en niet gevaarlijk als je je verstand gebruikt en netjes de leider volgt. Het gaat zo steil omhoog dat je bijna bang bent dat het spel bij teveel gas geven achterover gaat schieten, hetzelfde als het omlaag gaat, soms staat de ATV bijna loodrecht en hang je gewoon in de veiligheidsgordels.

Dynosaur Foot Prints

Slickrock

Slickrock

Op zich heel tof maar het landschap maakt de ervaring compleet,  Moab is echt één van de mooiste plekken ter wereld, ontelbare westernfilms zijn hier opgenomen en we stoppen geregeld om hier foto’s van te nemen inclusief de dinosaurus pootafdrukken die je hier overal vindt. Ze vallen eerst niet op maar wanneer Ken wat water in zo’n afdruk laat lopen kan je ze duidelijk zien. Op de hoogste delen van de slickrock’s heb je een adembenemend zicht over de rode, oker en oranje kleurige rotsen rondom Moab. Ook hier kan je weer foto’s blijven maken maar je kan gewoonweg een 360° beeld niet in kleine stukjes vastleggen, dit moet je weer met je eigen ogen zien, eigenlijk moet ik zeggen “beleven”. We blijven tot na de prachtige zonsondergang, die op zich weer de rotsen doet veranderen in verschillende tinten rood, rondhotsen over de bulten, zandpartijen en diepe putten van het traject, nu met de lichten aan wat weer voor extra adrenaline zorgt. Na bijna drie uren brengt Ken ons terug veilig tot in Moab en we zijn echt allemaal laaiend enthousiast over wat we weer net hebben gezien en meegemaakt. Op het terras van onze kamer worden bij enkele Budweisers de foto’s en filmpjes die we net gemaakt hebben op de laptop bekeken en dat is weer lachen en herbeleven, een pracht afsluiter van onze eerste dag in Moab.

Morgen voormiddag staat er een verrassing op het programma die iedereen al enkele maanden bezig houdt :-))

Tot morgen !

Salt Lake City

376 Kilometer moeten we vandaag doen en na een ontbijt bij Bubba’s BBQ verlaten we Wyoming in zuidelijke richting. De gps stuurt ons door Idaho, wat Kaatje weer een koelkastmagneetje kost:-)) Wanneer we aan een tankstation stoppen voor een plaspauze en wat snoep, vallen we echt uit te toon met onze kleding. Dit is ECHT redneck country, iedereen loopt hier met een jeans die twee maten te groot is, niet omgezoomd en al een week niet gewassen, net zoals het T-shirt dat net zo vuil en oud is als hun pick-up truck, autozetels met een bekleding waar een hond niet meer op gaat liggen en een gerafelde baseball pet. Wel supervriendelijk mensen, zodra ze horen (en aan je kleding natuurlijk allang gemerkt hebben) dat je geen local bent vragen ze meteen waar je van bent en wensen ze ons nog veel plezier met ons verblijf in Idaho, al zal dat maar van korte duur zijn. We rijden even later dan ook Utah binnen waar we in 2012 al Bryce Canyon, Zion en Page bezocht hebben.Wat een gewone tussenstop moest worden blijkt achteraf de mooiste stad te zijn die we ooit gezien hebben en dan bedoel ik niet de historische gebouwen zoals je die in Parijs of Rome vindt. Vanuit ons hotel is het een half uurtje wandelen tot aan de “Temple Square” waar het hoofdkwartier van de Church Of Later Day Saints, beter bekend als de mormonen, gevestigd is. Alles onderweg doet ons denken aan Beverly Hill’s, op de palmbomen na, het gras langs de brede lanen is zo groen en mooi gemaaid dat we even moet voelen of het wel geen kunstgras is. Je kan het best vergelijken met de stad uit de film ‘The Truman Show” met Jim Carrey in de hoofdrol. Alles is onwerkelijk netjes, zelfs de auto’s lijken allemaal recht van de carwash te komen, bloemperken overal tot in en rond de tankstations. Prachtige gebouwen ook, zeker die met de mormoonse kerk te maken hebben moeten onnoemelijk veel geld gekost hebben. Temple Square loopt vol met jonge mensen, de jongens in zwarte broek en wit hemd en de jonge dames in een sober kleedje die iedereen overdreven vriendelijk welkom heten. Er is enkele jaren geleden een nieuw convention center gebouwd wat we kunnen bezichtigen en wanneer we het enorme gebouw, voorzien van het waterval die op het dak begint en in verschillende fases en verdiepingen naar onder stroom, binnenstappen worden we opgevangen door een van de “medewerkers/leden” van de mormoonse kerk die ons zal gidsen door het gebouw.

 

Convention Center

Auditorium

Eerst komen we in het auditorium die dienst doet als concertzaalvoor grote evenementen van de kerk. Enorm is zacht uitgedrukt, er zijn maar liefst 21.000 zitplaatsen binnen !!!! Grote kerkdiensten en samenkomsten worden live in 94 talen vertaald voor de 21.000 aanwezigen en ook nog eens wereldwijd rechtstreeks uitgezonden. We worden door de verdiepingen en zalen geleidt die allemaal in het teken van het mormoonse geloof staan, één zaal toont de apostelen, die van nu wel te verstaan en dat zijn 12 levensgrote portretten van wat in mijn ogen gewone bankiers zijn. Ik ben niet in discussie gegaan met de bijna bejaarde dame die ons rondleidde maar als je je de moeite wil doen en te google’n op “Jozeph Smith” en de mormoonse kerk dan begrijp je niet dat deze kerk 150 millioen volgelingen heeft, die elke maand één tiende van hun loon afgeven aan de kerk, vandaar de sjieke gebouwen natuurlijk. De mormoonse kerk is nog maar 150 jaar oude en gesticht door een jonge man die verschillende keren in de gevangenis was beland voor oplichting en fraude en ook in de gevangenis is vermoord door een meute door hem opgelichte mensen, te gek voor woorden gwoon.

Enfin, willen we iets gaan eten en de dame geeft ons na de rondleiding een paar tips, eentje daarvan is “The Cheesecake Factory” op slechts vijf minuten wandelen van de “tempel”. Tussen de kraaknette gebouwen en winkels wandelen is hier echt een ervaring, alles is tot in het detail en met de meest hoogwaardige materialen afgewerkt.  Cheesecake Factory? Wij hebben er nog nooit van gehoord en het is meer nieuwsgierigheid dan honger dat ons deze zaak doet opzoeken en dat blijkt een gouden beslissing. Er is een wachtrij maar na een kwartiertje worden we naar een box geleid in een prachtig gebouw met een tien meter hoog plafond, een open keuken van twintig meter waar de bedrijvigheid niet in te schatten is.

 

 

The CheeseCake Factory

 

Een eigen dienster wordt ons toegewezen en we gaan eerst voor een cocktail, een Pina Colada,  Mai Tai en Ruby Sunrise kiezen we en bestellen allemaal een verschillend pastagerecht. Geen 15 minuten later komen twee obers het eten al brengen en zonder iets te zeggen zetten ze bij ieder precies hun besteld gerecht neer. Huh??  Hoe weten die wie wat heeft??  Dan komt een derde met een kaasrasp en een blok parmezaanse kaas en begint te raspen tot je stop zegt. Echt één van de beste pasta’s die we ooit gegeten hebben.

OLYMPUS DIGITAL CAMERA

Ze hebben ook nog een dessertlijst die vier bladzijden telt vooral gebaseerd op kaastaart (30 soorten), vandaar de naam Cheesecake Factory natuurlijk.  We bestellen verschillende dingen en drie daarvan zijn een Chocolate Tower Truffle Cake met 2 bollen vanille ijs en slagroom, ik denk dat het stuk Chocolate Cake een halve kilo woog zo groot was het en na de pasta krijgen we dat dessert helemaal niet op natuurlijk, gelukkig je krijg de rest mee in een “doggybag”, zo groot als een schoendoos in ons geval. De grootste verrassing is nog de prijs, een goeie dertig euro per persoon, een habbekrats voor wat we net gekregen hebben. Dit was geen etentje maar een belevenis, echt!

We slenteren, want we hebben geen andere keuze met zo ne buik, terug naar het hotel en ook dat is een goeie keuze deze keer, ieder heeft een eigen kamer met king size bed en er liggen zelfs twee verschillende kussens per persoon, een hard en een zacht, zodat je kan kiezen, ik hoef niet te zeggen dat we allemaal heel goed geslapen hebben.

Morgen gaat het naar Moab voor de drie laatste dagen vakantie,,,, tot morgen !

Yellowstone – Jackson : Dag 3

Rare wc’s hier, wanneer je doortrekt komt eerst wat water en dan wordt alles weggezogen,,,normaal gezien toch maar bij mij weer niet natuurlijk. Zoals de pot er nu uitziet ga ik ook niet naar de front desk bellen:-)). Een emmertje dat dient om ijs te halen op de gang moet redding brengen. Het goedje laat zich gemakkelijk overhevelen naar het spoelbakje ernaast en terwijl iedereen buiten bang (lees : lachend) afwacht kan ik na tien keer spoelen en scheppen toch de receptie verwittigen, tja, shit happens zeker?:-))
We hebben ontbijt in het hotel en dat samen met een ganse bus chinezen en dat blijven rare mensen, in het park kom je ze ook in overvloed tegen en velen dragen een parasol en/of gezichtsmasker alsof ze in één of ander besmet gebied zitten. Terug richting Yellowstone voor onze laatste dag, we komen van links in het midden van de acht weer op de route door het park en vervolgen onze weg in zuidelijke richting langs de linker onderkant van de acht. Hier liggen veel zogenoemde bassins, vlaktes bezaait met geisers, aan lower, middle en upper geiser bassin schuiven we telkens aan bij een volle parking want het is bij elk van die plekken zoeken naar een parkeerplaats maar het wachten loont wel de moeite.

 

Weer overal houten wandelpaden op een halve meter boven de grond want de thermische ondergrond kan zo onder je voeten wegzakken als je zo tussen de geisers zou lopen. Overal rokende azuurblauwe kraters met randen die soms geel, dan weer rood of groen zijn. De stoom en rook die over elke poel hangt door het hete water ruikt de ene keer naar niks, dan weer naar rotte eieren of zwavel. Ook overal sporen van bizons maar we zien er heel soms ééntje in de verte terwijl het hier normaal stikt van die beesten. De Upper Geiser Basin ligt naast Old Faithfull, de bekenste geiser van Yellowstone, deze spuit gemiddeld om het anderhalf uur een tweetal minuten tot 35 meter hoog.

 

Deze geiser ligt bij de Old Faithfull Inn, de grootste blokhut ter wereld wat tegelijkertijd een hotel is. Als je binnen in de lobby staat kan je tot boven in de nok vijf verdiepingen hoog kijken en alles is opgetrokken uit “pinetree” oftewel gewoon dennenhout.

Als je hier wil logeren moet je meer dan een jaar op voorhand reserveren en het prijskaartje is er ook naar. Voor het gebouw staan in een halve cirkel misschien wel honderd bankjes met zicht op Old Faithfull. Wanneer we aankomen staat en zit er al veel volk dus lang kan het niet meer duren en na een twintigtal minuten wordt het wachten beloond. We hadden verwacht dat het uitbarsten gepaard zou gaan met veel gebulder maar dat is niet het geval, toch blijft de 35 meter hoge uitbarsting van water en stoom indrukwekkend. Onder een brandende zon, al is het op deze hoogte toch maar een goeie twintig graden, wandelen we nog door het Upper Geiser Basin gedeelte. Wanneer ik met Raf het plannetje langs de route bekijk zien we dat de “Morning Glory Pool”, de mooiste waterpoel/krater van het park, een 4.4 km lange wandeling is. Ik fluister naar Raf “niks zeggen over de afstand” en we laten de dames weten dat het maar een klein stukje wandelen is. Na een dik half uur beginnen ze zich toch puffend af te vragen hoe ver dat nog is:-)).

Wanneer we terug aan Old Faithfull komen is het bijna weer tijd voor een nieuwe uitbarsting dus ik besluit even te blijven wachten terwijl de rest de schaduw opzoekt, op tien minuten meer of minder zal het ook wel niet steken. We moeten nu nog een 140 km rijden om aan te komen ten zuiden van Yellowstone in Jackson Hole in het Grand Teton National Park. Het weer verslechterd en het regent en onweert bij aankomst volle bak. Eenmaal ingechecked in het hotel is het ergste voorbij, er is geen zwembad maar wel een grote jacuzzi en daar gaan we een uurtje in liggen wat niet iedereen even goed bekomt omdat het water zo heet is. Eten doen we naast het hotel bij Bubba’s BBQ waar iedereen voor de St-Louis ribben gaat, niet slecht maar ook niet meer dan dat. Wanneer we terug naar het hotel wandelen horen we in de verte een gebulder van motoren en we rijden er naartoe. Het blijkt een kermis te zijn naast de rodeo arena waarin ze met luide monstertrucks springen over autowrakken. Als we aankomen zien we nog net door de omheining de laatste monstertruck zijn ding doen. Niet normaal wat een pk monsters die dingen op twee meter hoge banden zijn en het geluid van de motor voel je tot in je buik. We wandelen nog even over de kermis en rijden vervolgens naar “The Million Dollar Cowboy Bar” , de bekendste saloon van Jackson want ook dit is een echt cowboystadje. Er speelt een countryband waardoor je drie dollar inkom moet betalen, een goeie twee euro, da’s voor niks. Links is meteen een lange bar waar iedere barkruk een echt paardenzadel is, echt knap gemaakt. Tussen een zestal pooltafels door komen we links van de dansvloer terecht aan een tafeltje vlakbij de band. Hier heerst door de muziek en de vele locals ECHT een cowboysfeer, je haalt de paar toeristen er zo uit want de locals lopen dus echt met een cowboyhoed, geruite hemd en boots rond, net als de dames trouwens, jeans of een kort kleedje en boots. Gevoel voor ritme hebben ze niet zoveel, er wordt geboogie’d op bijna elk nummer, de cowboy’s nodigen alles wat borsten heeft uit om te dansen en iedereen danst ook echt met iedereen, ook onze dames komen niet onder de uitnodigingen uit maar ze durven niet. Rond middernacht houden we het voor bekeken en gaan we, terwijl het opnieuw is beginnen regenen, terug naar ons hotel. Het zijn vermoeiende dagen want ook nu kan je na tien minuten weer een muis horen lopen.

Slaapwel…

Yellowstone : Dag 2

Deze keer hadden we ontbijt in het hotel, een paar brownies en wat brood met gelei en koffie, niet echt de Hilton maar het voldeed. We rijden terug Yellowstone binnen en komen meteen bij de Mamoth Hot Springs, de eerste van vele geisers, wat opvalt is dat veel van die geisers droog staan , waarschijnlijk zijn ze veel actiever in het voorjaar door het smeltwater van de sneeuw waardoor je veel meer activiteit krijgt in de kraters.

Mammoth Hot Springs

Wanneer we verder naar onder rijden langs de linkerbovenkant van de “acht” komen we langs meerdere van die geiservelden, de één wat actiever dan de andere maar telkens met schitterende kleuren en,,,,,,,geuren:-)).

Overal staan waarschuwingen voor beren maar we krijgen er geen enkele te zien, een stuk of twee bizons,,thats it. Het landschap is echter prachtig, enorme naaldbossen met rivieren zoals je ze ziet in natuurfilm van Canada.

De ene keer gaat het tot 3000 meter hoogte, even later daal je weer af tot in canyons, je kan uren uit de wagen naar buiten blijven kijken zonder dat het verveelt. Onderweg is er niks voor te eten, je zit dan ook in een natuurgebied waar strenge regels van toepassing zijn, geen commerciële toestanden buiten een visitor center waar je ook souveniers kan kopen. Wanneer we in het midden van de acht het park verlaten in westelijke richting en rond 16u30 aankomen in West Yellowsone net buiten de parkgrens en ook weer terug in Montana, barsten we van de honger en we kiezen voor pasta vandaag terwijl Raf zweert bij een pizza. Daarna snuisteren we door de ontelbare souvenierswinkeltjes tot sluitingstijd (22u00) en eindigen we in een bar waar we het na enkele Budweisers ook voor bekeken houden. Even na twaalf liggen we in ons heerlijk bed, iets waar we nog niet over hebben mogen klagen deze vakantie, de hotels vallen tot nu toe echt goed mee.

Tot morgen

Yellowstone : Dag 1

De afstand, want daar gaat het reizen in de USA meestal over, van Cody naar Yellowstone valt nog redelijk mee. Na een goeie 80 kilometer mogen we na onze National Park Pass te laten zien het park binnen. We komen het park binnen via de westelijke ingang en dat is in het midden van de “acht”. Door Yellowstone loopt een weg van 230 kilometer in de vorm van een acht en om je de route die we volgen te kunnen  voorstellen kan je best die acht in gedachte houden. We komen het park, dat 9000 km² groot is, binnen uit westelijke richting in het midden van de acht en vandaar uit rijden we de rechts omhoog tot we helemaal van boven aan de acht het park in noordelijke richting verlaten voor onze eerste overnachting en dat doen we net buiten het park in Gardiner in de staat Montana. Dit gedeelte van de “acht” is het minst spectaculair al zijn de watervallen die we tegenkomen toch wel indrukwekkend, dat beloofd voor de volgende dagen.

Regelmatig komen we veel “wildlife” tegen, bizons die op of naast de weg lopen en liggen en heel veel Elk’s of Wapiti’s, een soort edelhert dat hier in grote getallen rondloopt tot zelfs  in de achtertuinen van woningen.

Wapiti in Mammoth Hot Springs

 

Onze eerste geisers, waar Yellowstone vooral bekend voor is, krijgen we ook te zien. Yellowstone is eigenlijk één grote vulkaankrater. Door het enorme magma veld onder Yellowstone wordt water ondergronds tot stoom opgewarmd wat door het hele park blubberende modderpoelen en geisers vormt die de stoom en water/modder tot honderd meter omhoog spuit. Door allerhande mineralen in de grond krijgen die bronnen de mooiste kleuren van geel tot groen, bruin, rood en turquoise . Nadeel is de geur, dat gaat van rotte eieren tot zwavel. Als je door een wolk van stoom wandelt door de lange houten wandelpaden die rond deze “basins” aangelegt zijn kan je beter je adem inhouden. We hebben weer een kamer voor zes in Gardiner, twee queen bedden en één king size bed.  Veel stelt het stadje niet voor en het leeft vooral van de toeristen, de restaurants zijn navenant en de combo schotel “beef and ribs” is goed maar ook niet meer dan dat, de spareribs durf ik zelfs slecht te noemen, maar kom, de buik is weer vol en na nog een paar Budweisers in een pub in de buurt is de lamp uit.

Tot morgen,,,

Cody

Ook vandaag staat er een lange rit op het programma, ongeveer 600km van Custer naar Cody.

Het is een stadje genoemd naar William F. Cody. Zegt je dat niets? Als ik zeg Buffalo Bill gaat er misschien wel een belletje rinkelen. Het is een stadje met echte western roots, cowboy’s zwaaien hier de plak, wat zich vertaalt in heel veel winkeltjes die je typische cowboy- en indianenprul willen verkopen, meestal staat er echter “made in china” in het klein op. Toch wordt het daardoor een gezellig stadje waarvan het straatbeeld gevuld wordt door Pick-up trucks en Harley’s, het geeft zowaar een outlaw gevoel ;-))

Cody telt twee grote toeristische attracties, het Buffalo Bill Historical Center en rodeo, in die volgorde gaan we ze ook bezoeken. We hebben een mooi hotel aan de rand van Cody maar een ontbijt is hier niet inbegrepen, geen probleem, plekjes om te ontbijten zijn er genoeg en rond 10u30 staan we voor het prachtige Buffalo Bill Center. Binnen vind je onder andere het Winchester museum, het typische “cowboy geweer”. In totaal denk ik dat er wel meer dan 1000 geweren uitgestald staan, van musketten tot de meest recente geweren, pistolen en Colts van beroemde filmfiguren. Het museum telt een viertal vleugels met onder elke vleugel nog eens een benedenverdieping die het hele leven van Buffalo Bill, cowboy’s en indianen vertelt. Na een twee tal uren hebben we het wel gezien en gaan we nog even langs het Irma hotel wat vroeger nog gebouwd is door Buffalo Bill. Het interieur is voor een groot deel nog authentiek, het restaurant, de inkomhal en verschillende kamers die ook nog altijd verhuurt worden zijn nog net als 150 jaar geleden.

Tegen 14u30 rijden we terug naar het hotel en de dames gaan meteen naar het zwembad. Ik maak ondertussen nog een verslagje, Raf speelt met zijne smartphone en Ollie ligt te maffen. Tegen 17u15 staan we echter weer allemaal klaar voor het volgende “evenement”. Bij the Cody Cattle Company  begint om 17u30 een “all you can eat” buffet waarvoor we gereserveerd hebben,  inclusief optreden van een country band. Het buffet stelt niet zoveel voor maar als je honger hebt eet je alles en honger hebben we, tot 3 keer toe wordt er aangeschoven:-)). Het countrybandje doet zijn best om de sfeer erin te krijgen, wat nog redelijk lukt ook. Rond 19u30 is het afgelopen maar in de reservatie zat ook een ticket voor de rodeo en daar keken we al een tijdje naar uit. Vanaf begin juni tot eind september is er elke avond rodeo in Cody. De tribunes zitten goed gevuld als het spektakel om stipt 20u00 begint en spektakel krijgen we ook, we hadden gedacht een beetje goedkoop toeristenamusement te krijgen maar niets is minder waar, die cowboy’s hebben echt een pan scheef. Het is net zoals je het op tv wel ooit gezien hebt, een kooi wordt open getrokken en meteen vliegt het paard met de wildste bokkensprongen de arena in en dan meen ik ook echt wild, ik wist niet dat paarden zo tekeer konden gaan. Dat sommige van die gasten daar ook nog, de één wat langer als de ander, op kunnen blijven zitten is echt niet te geloven. Later doen ze dat nog eens over met stieren die nadat de cowboy eraf gevlogen is nog een beetje opgejut worden door een paar clowns die in de arena staan of in een ronde ton kruipen en zich door de stier met ton en al op de hoorns laten nemen. Iedereen is het erover eens, deze twee uur durende show was zeker weer een hoogtepunt van de reis.

Morgen rijden we naar Yellowstone !!!!!!!!!!!!!

Groetjes van de bende!

The Black Hills : Dag 2

Custer State Park is een beschermd natuurgebied in de Black Hills waar grote kuddes wilde bizons leven en als we de Wildlife Loop Road nemen moeten we die vroeg of laat tegenkomen. Er staan onderweg regelmatig borden die erop wijzen dat je bizons kan tegenkomen en dat ze gevaarlijk kunnen zijn. Het enige wat we na een klein uur rijden echter tegenkomen zijn prariehondjes (soort kleine marmotten of stokstaartjes) die in holen onder de grond leven en er staat altijd ééntje op zijn achterpootjes op de uitkijk. Best grappig en er zitten er hier heel veel van die beestjes.

Ezels ook maar daar ben ik niet voor naar hier gekomen. Wanneer we bijna de loop road helemaal afgereden hebben komen we bij het visitor center en hier loopt een hele kudde op en naast de weg, ze lopen zo kort langs onze wagen dat je ze bijna kan aanraken maar dat kan je beter niet doen. De mannetjes bizons zijn echt enorm groot met hoorns waar elke belgische stier jaloers op is. Die beesten gaan we normaal gezien in Yellowstone ook veel zien maar dit kan nu al niet meer stuk.

We vervolgen onze rit door het park via een andere “scenic road”, de natuur hier is echt prachtig met enorme naaldbossen afgewisseld door grote heuvelachtige grasweides waardoor we regelmatig  groepjes herten en reeën tegenkomen. Deze route brengt ons volgens plan ook recht naar Mount Rushmore wat één van de hoofdredenen was om hier naar toe te komen. Mount Rushmore is een National Monument, het zijn de gezichten van vier presidenten uitgehouwen uit granieten rotsen, Washington, Jefferson, Roosevelt en Lincoln. Ze zijn elk rond de 20 meter groot en men heeft hiervoor tussen 1927 en 1941, 450.000 ton rotsen met behulp van dynamiet en beitels moeten verwijderen.

Rond 15u00 zijn we terug aan onze lodge en na een kleine snack en een Budweiser besluiten we nog naar het Windcave National Park te rijden om de grotten te bezoeken. Windcave NP is een ongeveer 600 km lang ondergronds netwerk van gangen en spleten waarvan we onder begeleiding van een gids een klein stukje bezoeken. Geen stalagmieten of echte druipstenen hier, wel veel honinggraat structuren op plafond en wanden, niet zo heel indrukwekkend maar het is toch altijd wel een beetje speciaal om gebukt door zo’n gangen op verkenning te gaan.

Het is de hele namiddag al wat druilerig geweest en wanneer we terug aan onze lodge zijn regent het al wat harder en het is fris buiten. Gelukkig is er een open haard en binnen de kortste keren hebben we een gezellig knetterend vuur branden. Ik maak spaghettisaus met de paar pannen die er zijn maar het lukt en weer liggen we even later paf gegeten in de zetels van de living.

Iedereen begint echter al gauw in slaap te vallen en dat doen we toch liever in bed, een kwartiertje later is het dan ook muisstil in huis.

Tot morgen

The Black Hills : Dag 1

Veel valt er over deze dag niet te vertellen, het is vooral een reisdag, 600 km is de afstand tussen het Rocky Mountains National Park en Custer State Park. Dit laatste ligt midden in de Black Hills en is vooral bekent voor de kuddes bizons die er in het wild leven.

Hier hebben we een grote chalet gehuurd bij Legion Lake Lodge, één van de verhuurders van lodges, cabins en chalets in het park zelf. Net voor we via het stadje Custer (genoemd naar generaal Custer uit het wilde westen tijdperk) het park binnenrijden ziet Raf links van de weg een oud vervallen gebouwtje met de naam “Hitchrail Bar”. De buitenkant doet denken aan een saloon uit de cowboy films en het blijkt ook een beschermd gebouw te zijn, of toch de voorgevel want daar mag de eigenaar niks aan veranderen. Dat weten we omdat we er ene zijn gaan “pitsen” natuurlijk. De uitbater is een echte “Redneck”, wilde baard, onverzorgd en een vuile baseball pet op maar het is echt een toffe kerel. Locals komen hier het meest en de paar die er zijn hebben al rap door dat we geen Amerikanen zijn en ze spreken ons al na een paar minuten aan, het gaat van koetjes en kalfjes naar tips in en rond de Black Hills. Na een paar Budweisers gaat het ook even over Obama en die is hier echt niet geliefd en zeker niet zijn gezondheidsplan. Ik kan het niet laten en ga toch even in discussie daarover, “Its  the pharmaceutical company’s that fuck you, not Obama” zeg ik en ze geven me nog gelijk ook :-)). Over politiek en religie kan je hier echter beter, zeker als buitenstaander, geen standpunt innemen en ga er dan ook maar niet verder op in. Het saloonbezoek was in ieder geval, doordat het geen voorgekauwde toeristenlocatie is, een echt USA moment.

Redneck Bar

We stoppen nog snel bij een supermarkt en doen inkopen voor twee dagen, BBQ, spaghetti en alles voor twee dagen ontbijt. 48 blikken Budweiser en wat cola mag niet  ontbreken natuurlijk. Bij aankomst aan de chalet is iedereen in zijn nopjes, het is een sjieke grote volledig houten “lodge” met flatscreens, amerikaanse frigo, volledige keuken, een haardvuur  binnen en een kampvuur buiten. Er is op het grote balkon een grote gasbarbeque voorzien en dat is Ollie zijne winkel, al snel ligt de rooster vol met ribben, worsten en steaks. Paf gegeten gaan we bij  het kampvuur buiten zitten dat we al eerder hadden aangemaakt, aangezien we midden in de bossen vertoeven is hout geen probleem en in een mum van tijd zingen we allemaal “Kumbaya my friend!”. Nee,:-)) niet echt.

Het koelt wel fel af ’s avonds en de muggen zijn duidelijk in de meerderheid. Er wordt meer op de dijen gekletst dan op de bierfeesten in München en al snel vluchten we naar binnen. Niet lang daarna liggen we allemaal uitgeteld in bed.

Morgen hebben we een volledige dag in de Black Hills.

Slaapwel.