Monument Valley

De cabins aan de GC waren echt mooi, vanuit ons venster keken we recht op de canyon wat in de ochtend een adembenemend zicht was. In het hoofdgebouw van de Lodge zijn we bacon and eggs gaan eten voor ontbijt waarna we weer in die geweldige SUV kropen, ieder van ons kan niet wachten tot het zijn beurt is om te rijden. Je hoort dat ding van 2,5 ton op stationair niet eens draaien, tot je gas geeft, dan sleurt die V8 je in luttele seconden naar,,,,,105 km/u, want dat is hier de maximum snelheid-(((. Je zit er beter in als in je eigen zetel thuis, enfin, je begrijpt wel.
Op weg naar Monument Valley komen we langs verschillende uitkijkpunten van de GC, ieder weer met een eigen uniek uitzicht. Eénmaal de canyon achter ons rijden we Navajo Indian Territory binnen. Armoei troef hier, Navajo gebied is als een land op zich, ze hebben hun eigen wetten in de US maar zijn een beetje aan hun lot overgelaten door de overheid en dit kan je goed zien aan het verschil van welvaart met bvb het rijke Californië. Een desolaat landschap met hier en daar in de verte wat bij elkaar gezette caravans of brakke hutjes met 5 à 6 autowrakken rond en een pickup truck voor de deur. Onderweg kom je wat marktkraampjes tegen waar ze Indian Art prullaria verkopen om toch maar iets bij te verdienen. Als we aan een supermarkt stoppen slentert al snel een indiaan naar me toe en bedelt om een sigaret, geen probleem, hij vraagt waarvan ik ben en begint in dezelfde zin al om een paar dollar te vragen. Wegwezen dus want zo slenteren er hier verschillende rond. Tijdens de laatste 100 km is het landschap ondertussen al een rood/okerkleurige tint aan’t krijgen en bij het binnenrijden van MV zien we de grote rode rotspartijen die we zo goed kennen uit de westernfilms overal rondom ons. Bij aankomst bij Gouldings Lodge krijgen we de sleutel van ons “valleyhouse with magnificent view”, althans, zo stond het op de website. Met een plattegrondje in de hand rijden we naar de locatie maar die trekt op niks, geen magnificent view, geen valley house, alleen een werfkeet en een chalet(je) waar al iemand in woont, inclusief blaffende hond. Terug naar de receptie van waaruit dan iemand met ons meerijdt naar de “locatie”. Gek genoeg kan die nummer 348 ook niet vinden. Weer terug naar de receptie waar duidelijk wordt dat we wel de juiste sleutel hebben maar dat het plannetje verouderd is. Weer rijdt iemand met ons mee en komen we nu bij, wat op het kaartje als “private house” staat, een mooi huis met terras en balkon met prachtig zicht op de rotsen, perfect, iedereen is in de wolken. We vertrekken vervolgens naar het Visitor Center van waaruit je met je eigen wagen of met een open Jeep onder begeleiding door de vallei kan rijden (eigenlijk is het meer een open vlakte dan een echte vallei). Het is een 23km lange onverharde weg vol gaten en putten die tussen de rotsformaties doorloopt. Met een gewone wagen bijna niet te doen maar met onze SUV is het een het koud kunstje. Ik val misschien in herhaling maar ook hier valt je mond weer open bij elk “viewpoint” die je tegenkomt. Schitterende vormen en kleuren wisselen elkaar af. Drie camera’s maken overuren en toch hebben we het gevoel dat we nog niet alles op foto hebben. 

 

Daarstraks hadden we inkopen gedaan en dat is om spaghetti te maken, de dames hebben goed werk geleverd want de venten kunnen zich nog net tot de zetel slepen,,HEERLIJK!. De zonsondergang was iets waar men ons op attent gemaakt had,,zeker kijken dus en ’t was ook de moeite, niet de zon zelf, want die zag je niet achter de hoge rotsen maar het verkleuren van de rotsen van geel naar rood en oranje en een kwartiertje later is het al stikdonker hier. En dat is een klein probleem, zeker voor de dames want alles wat zes of acht poten heeft kruipt buiten over het terras en langs de muren, spinnen van 4 à 5cm waar Ollie de dierenvriend wel raad mee weet-)). Hopelijk een rustige nacht zonder gegil en morgen naar Page bij Lake Powell.

Tot later !!

PS ; Zoals gezegd is het internet niet overal dat waardoor de smartphones het wel eens laten afweten en niet iedereen op FB of SMS’en kan, geduld, morgen zitten we weer terug in de meer bewoonde wereld.