Om 1u50 gaat de eerste wekker, die verkeerd staat, 40 minuten te vroeg, op zich niet erg maar wel als je pas om 23u00 aangeschoten in bed kruipt. Om 3.45 moeten we buiten staan want het gereserveerde busje van Supershuttle komt ons ophalen om ons naar La Guardia Airport, één van de drie luchthavens van New York, te brengen. Wanneer ik even om de hoek ga kijken zie ik het busje afkomen en loop terug om mijn koffer te halen, als Katia als eerste om de hoek loopt horen we meteen een luide gil. Wanneer we volgen snappen we meteen waarom ze zeggen; New York, the city that never sleeps, wat hier vooral ’s nachts leeft zijn ratten, wat zeg ik, konijnen met ne lange staart zo groot zijn ze. Die mottige chinezen natuurlijk. Als je ziet hoe ze hun “zaak” uitkuisen weet je genoeg. Ze zetten de straatdeur wijd open en beginnen van binnen uit met een tuinslang alles naar buiten te spuiten. Tja, dan vraag je ernaar natuurlijk, aan al die vieze resten doen zich die beesten ’s nachts tegoed. De hele stoep is vettig en de ratten stuiven alle kanten als we om de hoek komen. De busschuaffeur lacht eens als hij onze reactie ziet, “Welcome To New York”!
Leon Hotel
Het ritje naar La Guardia duurt nog geen half uur en nadat bij het inchecken Raf met zijn militaire pas zwaait mogen we weer via de business class ingang doorlopen naar de security en die is strenger dan bij aankomst al gaat het om een binnenlandse vlucht. We moeten in wat op een ronde glazen “douche” lijkt gaan staan en er draait een soort verticale twee meter hoge staaf helemaal rondom ons, een soort scanner dus. Ook op vertoon van de militaire pas mogen we weer als eerste samen met de business class boarden. Net als in de vlucht van Brussel naar New York is de beenruimte echt groot, zelfs Ollie kan redelijk comfortabel zitten. Om stipt 6u29 stijgen we op voor een vier en een half uur durende vlucht naar Denver. Een beetje slapen doen we allemaal, de één wat langer dan de ander maar niemand genoeg om de korte nacht goed te maken. Bij aankomst moeten we onze horloge ook nog eens twee uur terugzetten, geen zes maar acht uren is nu het tijdsverschil met België. De bus naar de Avis autoverhuur is snel gevonden en een supervriendelijke (en mooie) dame van Avis regelt voor ons een Ford Expedition EL, geen Chevy Suburban zoals vorige keer maar wel gelijkwaardig en hij blijkt zelfs nog wat ruimer te zijn als de Chevy.
Onze Ford Expedition EL
EL = Extended Length
En ook deze rijdt als op een wolk, we moeten na het starten zelfs even allemaal stil zijn om te horen of de motor wel echt draait. Zweven is de beste omschrijving van wat deze machines over de weg doen, pure luxe, alles leder, cruise control natuurlijk, 4 zones airco, alles is elektrisch te regelen, zelfs de afstand van de pedalen tov de bestuurder.
We stellen de GPS in op de eerste locatie en dat is Estes Park, geen echt park, het is gewoon de naam van het plaatsje in de Rocky Mountains waar we ons eerste hotel van de road trip geboekt hebben. De route ernaartoe passen we zo aan dat hij door het Rocky Mountains National Park loopt. Het weer is niet zo goed en het regent regelmatig wat de pret en het uitzicht wat bederft. We hadden ons ook meer van de Rocky Mountains voorgesteld, als je het met de alpen vergelijkt stelt het in mijn ogen zelfs niet zoveel voor. Estes Park is een mooi gezellig stadje, zoals de meeste kleine Amerikaanse stadjes allemaal met laagbouw, nergens geen twee verdiepingen en dat geeft een beetje een marktgevoel als je langs de winkeltjes loopt. Na het inchecken in ons motel is dat precies wat we gaan doen want we moeten ook nog iets eten en we kiezen vandaag voor pizza. Doordat de nacht zo kort was en de dag door het uur verschil ook weer twee uren langer duurt zijn we allemaal blij als tegen 21u30 in bed liggen.
Tot morgen !!
USA 