Home Sweet Home

Zelf heb ik slecht geslapen, mijn bed stond net naast de muur en elke keer ik me naar de muur draaide kwam er een muffe geur vanonder het bed, foei foei. Het is gelukkig maar een korte nacht want om kwart voor vier gaat de wekker al, om half vijf hebben we de shuttle gereserveerd die ons in geen tijd naar LAX brengt.

Maar liefst negen terminals heeft de luchthaven van Los Angeles en de chauffeur zet ons af aan terminal 4, die van American Airlines. Meteen aan de ingang staat al iemand klaar om de bagage te labelen en de boardingpassen uit te printen, da’s makkelijk want de bagage gaat al meteen op een band naar hopelijk het juiste vliegtuig. We moeten naar gate 48 B en wanneer we het gebouw binnenstappen zie ik links al meteen een roltrap omhoog naar gate 40 tot 50. Wanneer we de trap opwillen worden we tegengehouden door een fel opgemaakte dikke negerin met knalrode blinkende lippen in een sjieke AA outfit, “Only 1st class and VIP” zegt ze tegen ons en wijst meteen naar de tegenoverliggende trap naar onder, de ingang voor de ‘gewone mensen’. “Yes, only 1st class and VIP” herhaald ze en meteen zegt ze erbij “or military”….Helaba, wacht eens effe, Raf haalt zijn “Belgian Defense” paspoort uit en laat die zien. “Ok, and is this your family?” vraagt ze. “Yes” gaat het in koor. De dame glimlacht en neemt Raf bij de arm, “This way baby” knuffelt ze hem toe en wenkt uitnodigend naar de trap. Militairen worden hier echt op handen gedragen, op veel plaatsen mogen ze gratis binnen of krijgen korting, toen we in Barstow in de outlet gingen shoppen kregen we ook 10 tot 15% military discount, dankzij onze MP uit Kinrooi-))
Wanneer we boven komen kunnen we meteen door de security, riem, schoenen, horloge en alles met metaal in of aan gaat in een plastic mandje door het röntgending en wij door de metaaldetector. Aan de gate waar je het vliegtuig instapt heb je ook weer twee doorgangen, een 1st en businessclass aan de ene kant en de janmetdepet ingang ernaast. Met Raf zijn legerpas in de hand probeer ik ons geluk bij de stewardess, of we ook hier via 1st class als eerst op het vliegtuig mogen, “yes, of course, no problem” zegt ze, mooi, dat gaan we blijven doen. Onze vlucht gaat eerst naar New York waarna we moeten overstappen op de vlucht naar Brussel en in tegenstelling tot de krappe zitjes uit de 747 van British Airways is de beenruimte op de vliegtuigen van American Airlines ruimer waar iedereen, met Ollie op kop, heel blij mee is. Een kleine vijf uur later landen we op JFK in New York en kunnen we meteen naar de volgende gate waar we, na wat duty free shoppen, ons in de zetels van de wachtruimte laten zakken. Het zit al goed vol wachtenden als ik plots de stewardess hoor omroepen dat er nog exitrow seats available zijn. Dit zijn plaatsen aan de verschillende nooduitgangen die geen zetels voor zich hebben of toch minimum 20cm meer beenruimte hebben. Ik spring op en roep Ollie, snel, naar de balie want ik neem aan dat die plaatsen snel weg zullen zijn. Aan de balie zijn we de eerste en ik vraag of er twee plaatsen vrij zijn voor Ollie en Kaatje, geen probleem zegt ze, en wanneer ik er nog vier extra vraag blijkt dat ook geen probleem. In sneltempo verzamelijk ik onze boardingpassen en krijg meteen nieuwe exitrow seats, super!!
Ollie en Kaatje zitten naast elkaar met niemand naast of voor hen, Raf, Jolanda en Karla zitten naast elkaar boven de vleugel en ik zit aan de andere kant van de gang, langs een koppel vegetarische geheelonthouders met vliegangst,,, saaier komen ze niet-)).
Omdat een ander vliegtuig vertraging heeft en er passagiers van dat toestel met het onze mee moeten wordt het vertrek uitgesteld. Met anderhalf uur vertraging stijgen we eindelijk op, het is dan 19.45u. Geen aparte tv-schermpjes bij AA maar alleen om de vijf meter ééntje centraal tegen het plafond waarop een saaie britse film wordt vertoond, we proberen te slapen maar dat lukt niet goed, bij mij toch niet. We vliegen tegen de klok in en na zeven uren vliegen komen we niet om twee uur ’s nachts maar, door het tijdsverschil, even voor negen ’s ochtends aan, we hebben dus een nacht overgeslagen en dat gaan we de komende dagen nog goed merken, jetlag heet dat dan. Men had ons al gewaarschuwd, terugkomen wordt het moeilijkst.
De taxi staat buiten al klaar maar eerst wordt een sigaretje gerookt, het is al, euhmm,,,,lang geleden.
Tegen elf uur in de voormiddag is iedereen terug thuis en zit het avontuur erop en ik hoop dat we de mensen die de blog hebben gevolgd, een klein beetje hebben kunnen laten meegenieten van onze reis.

Groetjes van iedereen aan iedereen !!!!!

Los Angeles, het eindpunt.

Kil en mistig is het als we deze ochtend vertrekken richting Los Angeles, 280 kilometer moeten we doen om na 21 dagen weer in LA aan te komen. De restjes pizza met extra look van gisteren liggen te stinken in de koelbox, weggooien is het echter laatste-). Na een 100tal kilometer rijden we weer langs de kust richting Malibu en het is al een stuk warmer. Op veel plaatsen zie je surfers, liggend op hun board, peddelen in de zee, allemaal wachtend op die ene golf die er volgens mij niet gaat komen want de zee is zo plat als een vijg. We tanken onderweg nog een keer voor tien en later nog eens voor twintig dollar, bij ophaling van de Chevy moesten we een volle tank benzine betalen en we mogen hem leeg terugbrengen, daar zullen we dan eens voor zorgen-)). Halverwege de rit komen we door Santa Barbara wat een sjiek stadje is met mooie huisjes in mexicaanse stijl, er ligt een oude missiepost met een klein torentje en het is een plaatseljke regel dat geen enkel huis hoger mag zijn dan die toren. Het zorgt echt voor een gezellige sfeer in State Street met zijn lage mexicaans/spaanse huizen, café’s en winkeltjes met rijen palmbomen of oleanders aangeplant. Hier vind je ook bijna geen industrie, het lijkt meer op een kuststadje voor de financieel beter gestelde of rentenierende rijken zonder dat het echt pocherig wordt. State street loopt dood aan de kust waar je weer een mooie strook groen hebt tussen kustweg en strand vol met hoge palmbomen alla Beverly Hills. We parkeren de wagen en wandelen via een pad langs het strand op zoek naar pelikanen want die hadden we vanuit de wagen zien vliegen. Aan een grote plas heeft Ollie er ééntje gespot en maakt foto’s terwijl de rest een kijkje gaat nemen bij een skatepark. Leuk om te zien, al die kleine amerikaantjes op skateboards die in toom worden gehouden door enkele twintigjarigen, het is een tof initiatief om de jeugd bezig te houden. Wanneer we verder rijden komen we langs Malibu waar de heuvels links van de straat weer bezaaid staan met kasten van villa’s. Aan de rechtkant begint bijna onmiddelijk het strand dat vijf tot tien meter lager ligt. Toch willen ze er nog huizen tussen zetten waardoor de meeste van die “beachhouses” halve paalwoningen zijn, wanneer je op het strand staat is het allesbehalve idyllisch maar toch hebben veel bekende figuren of acteurs hier zo een buitenverblijf, waarschijnlijk omdat ze meer privacy hebben van bovenop hun paalwoning. In de verte zien we al de pier van Santa Monica met o.a. het reuzenrad en de achtbaan.

We rijden er een stukje voorbij en parkeren tussen Santa Monica Beach en Venice Beach, de locatie waar Pamela Anderson bekend is geworden door de serie ‘Baywatch’, de opnames daarvan gebeurden op dit strand en je herkent het ook meteen aan de typische Lifeguard strandhuisjes van de redders, incl. de gele jeeps op het strand.

We hebben zin in een koud biertje maar alcohol mag je niet drinken buiten op een terras dus wordt het weer diet coke. Ook hier weer veel daklozen waar je het toch mee te doen krijgt als je ze temidden de palmbomen en opgetutte dames die hun poedel uitlaten de restjes uit de vuilnisbakken ziet schrapen. Tussen rolschaatsende babes en joggende spierbundels door komen we aan Venice beach, het stukje boulevard langs het strand waar straatartiesten, kunstenaars, overjaarse hippies en streetdance jongeren hun best doen om de aandacht van de passerende toeristen te krijgen. Er zit veel kitch tussen de kunst, zeker de overjaarse in de jaren 60 blijven hangende hippies maken er een zootje van, de bonte tapijten van schilders zijn ronduit lelijk en de covers van Simon and Garfunkel worden slecht gebracht.

Een 75 jarige zwarte hippie met drie tanden die zich Jimi Hendrix waant is zelfs zielig. De meeste indruk maken de streetdance artiesten die zich onderling de loef proberen af te steken door ingewikkelde dancemoves die vaak op acrobatie lijken, echt knap. Rond zes uur rijden we naar ons hotel, voor de laatste nacht hebben we een motel uit de Super8 keten dat naast de Avis carrental ligt, lekker makkelijk. Het is een goedkope motelketen en ik was al een beetje bang van de kwaliteit, zeker wanneer ze in de buurt van luchthavens en in grote steden liggen. En terecht, het ruikt niet fris als we binnenstappen in onze kamer met 3 queen bedden, in het bovenlaken van ons bed zit een groot gat gebrand van een sigaret en in het onderlaken vlekken zo groot als een hand. Wanneer ik het nachttafeltje naar voor schuif om een stopcontact te zoeken zie ik vanalles liggen, plastic en opgefrommelde papiertjes, hier is in jaren niet meer achter gepoetst. Naast het hotel ligt een grieks restaurant en we besluiten daar te gaan eten want de wagen is, rijdend op benzinedampen, al binnengebracht. Zo goed als al onze voorgaande maaltijden samen, zo slecht is deze, bah en nog eens bah,,, kip of vlees, alles druipt van het vet en de kip lijkt wel eerst door een blender gehaald waarna ze er een pannenkoek van hebben gebakken, het meeste blijft dan ook liggen, jammer.
Morgenvroeg hebben we het vliegtuig naar huis-(((((((((

Pismo Beach

De afstand San Francisco – Los Angeles is te groot om op een normaal tempo in één dag af te leggen dus kiezen we voor een tussenstop in Pismo Beach. Een bekende kuststad is ook Monterey waar je kan whalewatchen, je gaat dan met een vissersboot de zee op en duimen maar dat je walvissen ziet want je geld krijg je natuurlijk niet terug. Euh, ik weet eigenlijk niet waarom ik dit schrijf want we hebben het niet gedaan-). De 17 mile drive hebben we wel gedaan, een mooie route langs de kust waar je wel 10 dollar tol voor moet betalen. Het brengt je langs sjieke villa’s en verschillende golftereinen, hertjes lopen gewoon over straat en door de tuinen van de mensen alsof het tamme huisdieren zijn. De 17 mile drive is eigenlijk een lus die je maakt maar het deel dat terug omhoog naar Monterey loopt slaan we over. Ter hoogte van Carmel rijden we verder zuidwaarts langs de kust. Het is hier redelijk bergachtig wat het uitzicht over de ruwe kust alleen maar mooier maakt, om de haverklap is er een “Vista Point”, een uitzichtspunt waar je even kunt parkeren en foto’s maken of gewoon genieten van het zicht op de branding 60 à 70 dieper. Hier en daar doet een zeehond alle moeite om op de rotsen te geraken om daar bij zijn soortgenoten in de zon te gaan liggen. Wanneer het landschap wat vlakker wordt komen we aan een vista point waar veel auto’s staan, nochthans is de kuststrook niet zo indrukwekkend als in de bergen. Hier moet wat uit zijn en dus vullen we een lege parkeerplaats en wandelen we naar de fotograferende mensen. Dit hadden we niet verwacht, geen zeehonden hier maar een 50tal zeeolifanten liggen te zonnen op het strand.

Zeeolifanten zijn enorm grote zeehonden waarvan de mannetjes tot zes meter lang worden en meer dan 3000 kg kunnen wegen, de mannetjes hebben ook een korte dikke slurf. Als je ze ziet liggen doet het denken aan zo’n dode aan wal aangespoelde kleine potvis, tot ze zich oprichten en al brullend bekvechten met een buurman, daar wil je niet tussen komen.

Weer maken we verschillende foto’s en filmpjes, Ollie zit trouwens al aan 1600 foto’s-). Het is voor de rest een lange saaie rit vandaag, 430 km in totaal, het weer is echter prachtig en we kijken al uit naar onze aankomst in Pismo Beach. Hier heb je de Ocean Dunes Recreation Area, een heel lang en breed strand met duinen waar je met de wagen op mag. Het staat er altijd vol busjes en mobilhomes met surfers en groepjes jongeren die tot laat in de avond op het strand rondhangen, een echt California Surfing tafereel. De bedoeling was dat we ons ook met onze dikke SUV in 4X4 tussen dat volk gingen mengen voor een picknick langs de branding. Het weer verpest het feest, wolken sluipen langzaam voor de zon en de wind wakkert aan wat de temperatuur een flink stuk doet dalen hier langs de kust, jammer. We besluiten maar op de kamer te blijven en zoeken een pizzeria in de buurt die we op wandelafstand vinden.
Het is een éénmanszaak en wanneer we bestellen zeg ik tegen de kok/eigenaar;
“Do you have quatro staggione”?
Hij zegt ; “What is that?”
Ik antwoord; “A typical Italian Pizza of course!”
waarop hij droog antwoordt; “I’m not Italian, i’m Greeck”,,,,,,
Tja, dan houd het op natuurlijk-)).
In de supermarkt ernaast hebben ze een liquor afdeling, alcohol dus, we nemen een fles witte wijn en zo een 5 literdoos rode wijn met ingebouwd kraantje. Op alle pizza’s laten we extra veel look doen en dat gaat mee naar de kamer waar we het ons goed laten smaken. Ik denk niet dat ze die kamer de eerste weken nog kunnen verhuren-))….. Burp !!,,,,,,,,,

San Francisco 3

In San Francisco kan je bijna op elke straathoek een fiets huren voor twee uren tot een hele dag, heel populair is de “Bike The Bridge” tour wat ook door de meeste toeristen gedaan wordt. Naast ons hotel ligt de “Blazing Saddles”, één van de grootse fietsverhuurders in SF, we hoeven dus maar 50 meter te lopen om onze stalen ros op te halen, we kiezen voor een tandem omdat het wat plezanter lijkt en de dames bergop niet te hard moeten duwen. Jolanda heeft een beetje last van haar knie en kiest met Raf voor een citytour met een “hop on-hop off” bus, zo’n engelse dubbeldekker waar het dak van afgezaagd is. Op die manier krijgen ze ook alles van SF te zien wat met de fiets bijna niet te doen is, het gaat hier echt serieus op en af. Op de stijle stukken moeten alle wagens hier trouwens allemaal dwars geparkeerd worden en als ze evenwijdig met de straat staan moeten de voorwielen tegen de borduur gedraaid worden. Ze komen met hun bus ook langs de “Painted Ladies” (google maar), zeven in victoriaanse stijl gebouwde huisjes in verschillende kleuren die trapsgewijs gebouwd zijn op een helling langs een mooi park midden in de stad, huisjes die tot 17 milioen dollar moeten kosten, moest iemand geïnteresseerd zijn. Ollie, Kaatje, Karla en ik zijn intussen opweg naar de Golden Gate brug op onze tandems en moeten op plaatsen serieus trappen om boven te geraken.

In SF is het ongeveer 20° als we vertrekken maar zodra we de brug oprijden gaat de temperatuur bij elke ademhap één graad omlaag, waarom dat is daar kom ik zometeen op. Tegen we op de brug zijn is het echt guur en koud herfstweer zo lijkt het, 2/3 de van de brug zit verscholen in een dichte mist, terwijl we slalommen tussen de tegemoetkomende wandelaars jaagt de ijskoude vochtige wind bijna de pet van ons hoofd. De wind gaat losjes door onze kleren, af en toe rijd zo’n tourbus met open dak voorbij en we zien mensen in t-shirt verkleumd warmte zoeken bij elkaar, tevergeefs, daar ben ik zeker van. We staan slechts een keer of drie stil op de brug, enkel ter hoogte van een van de enorme steunpilaren waar we beschut staan voor de wind. Toch even snel over de railing kijken, om de hoogte in te schatten, van onderuit lijkt het vreemd dat vele mensen de brug al gebruikt hebben om een einde aan hun leven te maken, het lijkt van onderuit niet zo hoog en het is toch boven water.?
Wanneer je echter van boven op de brug naar onder kijkt lopen de koude rillingen je over je rug en dat is niet van de kou deze keer. Wat een hoogte en het ijskoude water in de diepte lijkt op een ruwe zee, nee, zo een hoge val kan je niet overleven. We haasten ons verder over de twee kilometer lange brug, aan de overkant wacht Sausalito, een sjiek mondain stadje met jachthaven van waaruit we de ferry terug naar SF kunnen nemen. Wanneer we over de brug zijn is het nog steeds koud, we volgen de bordjes Sausalito en dat is rechtsom naar onder naar het water toe, hier ondervinden we iets raars. Op nog geen twee kilometer gaat het van nauwelijks 12° naar een heerlijke 26 à 27° en van grijs en grauw naar een azuurblauwe lucht met een stralende zon. Wanneer we onder in het stadje even stoppen om te bekomenvan de kou en de warmte van de zon opnemen zien we achter ons de reden van dit rare fenomeen. San Francisco is eigenlijk een groot schiereiland en net op de zee-engte tussen SF en Sausalito ligt de Golden Gate Bridge. Precies op de plaats waar de koude oceaanlucht de baai instroomt en botst met de warme landlucht die de koude zeelucht op zijn beurt dan weer doet neerslaan en verdwijnen. Jammer dat de brug net op die scheidingslijn staat want daardoor hangt het bovenste deel van de brug bijna altijd in de mist.

Wanneer we naar de heuvels kijken die in het verlengde van de brug liggen zien we de mist zich als een deken over de toppen heenkrullen, omlaag vallen en verdwijnen, heel raar maar mooi om te zien.

Een bord lasagne en 2 flessen wijn later stappen we met de fiets aan de hand op de ferry, ook al schijnt de zon, hier op open zee is de wind toch nog fris en daarom zoeken we beschutting binnen in de passagiersruimte.

Een klein half uurtje later staan we weer aan wal op pier 3, we moeten dus nog een stuk fietsen, onderweg krijg ik telefoon van Raf, ze zijn net afgestapt vlakbij het hotel. Met stevige tred slalommen we tussen het verkeer door en zijn redelijk snel bij de fietsenverhuur, inleveren die handel en naar het hotel.
Tijdens onze wandeling naar het hotel gisterenavond zagen we een belgisch café, omdat we hier voor de rest niks kennen en het vlakbij is kuieren we daar maar naartoe. De eerste indruk die we bij het binnenkomen krijgen is die van een goedkoop dorpscafé, tot men ons naar de kelderverdieping leidt. Hier is gezelligheid troef, lage gewelfde plafonds, gedimt sfeervol licht en geroezemoes alom. We gooien ons in de dikke zetels van de loungeruimte want er is nog geen tafel vrij. Om het wachten te veraangenamen bestellen we al een paar duvels, kasteelbieren en voor mij een Karmeliet, ze hebben hier echt alle bieren inclusief alle trappisten. Op de menu staan ook mosselen,,, need i say more ?? Ze kunnen ons naar huis “rollen” als dat zo verder gaat.
Weer met een losse broeksknoop gaat het terug naar het hotel waar het licht dan ook niet lang aanblijft, goeienacht…..

San Fransisco 2

In de koelbox zit nog wat kaas, hesp en salami en er was nog wat brood over, Jolanda en Karla gaan bij Starbuck’s koffie halen en dat wordt ons ontbijt. We moeten ten laatste om 9.10u aan pier 33 zijn van waaruit Alcatraz Cruizes de toeristen naar “The Rock” brengt. Het is maar een 15 tot 20 minuten wandelen vanaf ons hotel waardoor we mooi op tijd zijn. De ferry op zich doet er ook maar een kleine 20 minuten over tot de aanlegsteiger van wat ook wel duivels eiland wordt genoemd, waarom dat is wordt ons ook al snel duidelijk tijdens de rondleiding. We krijgen een soort grote MP3 speler mee met hoofdtelefoon en de uitleg via dat ding is ook nog eens in’t nederlands, mooi. Echt heel veel gevangenen hebben er eigenlijk niet gezeten in Alcatraz maar het waren wel de meest beruchte gangsters, met Al Capone op kop, die er hun straf hebben mogen uitzitten. Er zijn ook verschillende ontsnappingspogingen geweest waarvan geen enkele geslaagd is of toch geen enkele het heeft overleeft,,,,of toch. Escape from Alcatraz met Clint Eastwood in de hoofdrol vertelt het verhaal van 3 gevangenen die erin geslaagd zijn buiten de gevangenis te geraken maar of ze ook de oversteek naar het vasteland hebben overleefd is niet duidelijk omdat ze nooit meer terug gezien zijn. In principe is het water in de baai van San Francisco veel te koud en zijn er te sterke stromingen om al zwemmend het vasteland te bereiken. Het is echter de manier van hoe ze uit hun cel ontsnapt zijn dat je met verstomming slaat. Ze hadden van kneedpapier hoofden, kompleet met haar, gemaakt die ze op hun hoofdkussen legden net vanonder de lakens. Het metalen verluchtingsrooster hadden ze alle drie in hun eigen cel kunnen verwijderen en groter gemaakt, dit door 30cm beton enkel met een vork en enkele andere metalen voorwerpen. Een neprooster in dezelfde kleur en vorm werd telkens als ze niet eraan bezig waren voor het gat geplaatst.

Zo hebben ze, terwijl de bewakers dachten dat ze sliepen, zich door het gat naar een verluchtingsruimte kunnen wringen en via het dak kunnen ontsnappen. Klinkt misschien niet zo spectacuair maar als je de cellen, die nog in hun oorspronkelijke staat zijn, ziet waarin ze verbleven is het echt onvoorstelbaar, echt knap om dat eens in het echt te zien. De tour door de celblokken en isoleercellen geeft je pas echt het idee hoe de gevangenen verbleven, cellen van 1.5 op 3 meter en 2 meter hoog, een toilet, spoelbak en bed, daar moesten ze het mee doen, dan moeten de gevangenen van vandaag echt niet klagen.

Na een tweetal uren zijn we rond en nemen we de eerste beschikbare ferry terug naar wal.
Een paar straten verder van waar de ferry aanmeerd vertrekt één van de cablecars van San Francisco, een soort tram die wordt voortgetrokken door een staalkabel die in de grond loopt over de gehele lengte van het traject.

Dit systeem werd in 1873 in gebruik genomen en werkt nu nog altijd volgens dat principe al is het meer uit nostalgie en voor de toeristen, toch is het een tof initiatief om dit stukje technisch vernuft in leven te houden. Voor 6$ kopen we een Single Trip kaartje en kunnen na een half uurtje wachten als eerste op cablecar stappen. Daardoor kunnen we in het open gedeelte zitten, of toch de dames, wij gaan op de buitentrede staan en kunnen zo naar buiten hangen zoals in de films-). De Cablecar gaat de bekende stijle hellingen op zoals je die kent uit de TV series en films, dit is echt stijl omhoog en het blijft verbazen hoe dit syteem de tijd heeft doorstaan.

We filmen met onze camera’s de hele route terwijl we als apen aan de buitenkant hangen, best plezant. Er zit ook een “chauffeur” aan boord die eigenlijk niet meer moet doen dan twee lange hendels bedienen om te remmen of de boel te ontkoppelen van de ondergrondse kabel. Best wel een gek zicht als je die kerel op een 15% stijle helling die remmen ziet op en afzetten maar het werkt. Te voet gaan we de weg terug bergaf en wandelen ook meteen door chinatown wat eigenlijk niet meer is als een twee kilometer lange straat vol kitch, restaurantjes en lampionnen. Verder op de weg naar ons hotel komen we langs “The Stinking Rose”, dit is een tof restaurant waar alles rond look draait en vooral de menu.

Ondanks dat men ons verteld heeft dat het een zoveelste tourist trap is gaan we er toch eten. Ik kan alleen maar zeggen dat wie graag look heeft hier zeker moet komen eten, als je hier in de buurt bent tenminste. Ollie had een Lamsbout, Kaatje een lasagne, Jolanda iets met zalm, Karla pasta met scampi’s, Raf had Ravioli en ik Baby back ribs en elk gerecht was SUPER, per gerecht zat er zeker een hele knoflookknol in maar o zo lekker!! Allemaal ne grote diet coke met gratis refill en je mag geloven dat het een geslaagde avond was.
Morgen gaan we fietsen huren en doen we de “Bike The Bridge” tour.
Tot morgen !

San Francisco

Het laatste brood wordt getoast en na ons laatste ontbijt laten we onze chalet achter ons, jammer want dit was echt een mooie locatie, 2 grote flatscreens, amerikaanse frigo met ijsmaker, afwasmachine, groot terras in een prachtige natuur, het was de moeite. Wanneer we het dal inrijden, de enige manier om de westelijke uitgang te nemen, komen we aan een file. Er staan een hoop mensen weer foto’s te nemen van iets in het hoge gras van de meadow, alweer een beer, we hebben echt geluk want veel mensen krijgen die niet eens te zien tijdens hun verblijf. Het is maar een jong exemplaar, al kan dat bedriegen in het hoge gras, we kunnen hem moeilijk zien en voor we goed en wel korterbij zijn is hij al een heel stuk van ons vandaan maar ach, we zijn op dat gebied al goed verwend geworden hier in Yosemite.
330 Km moeten we vandaag afleggen tot San Francisco en dat brengt ons halverwege de route langs een stadje met o.a. een Denny’s. In het begin van onze trip zijn we in Williams ook al bij een Denny’s geweest en daar was het dessert, Apple crumble icecream met caramel, om vingers en duimen af te likken. Het is rond het middaguur en het is heet buiten dus besluiten we om zo een ijs te gaan eten, we zijn echter nog niet goed binnen of de geur van Double Cheeseburgers met bacon doet ons watertanden en verlangen naar meer dan enkel ijs,,, en zo geschiedde-)).

Een dik uur later zitten we weer, vol van overdaad,, terug in de wagen. Paf van het eten vallen de meeste in slaap terwijl ik eindelijk, na dik 100 km regionale wegen, nog eens een grote highway oprij. Vier tot vijf rijvakken hebben we ter beschikking en hoe meer we San Francisco naderen hoe drukker het wordt en hoe harder er gereden wordt, het lijkt in tegenstelling tot wat we hier gewend zijn meer op europese toestanden. 65 Mijl ofwel 105 km/u mag je hier maar dat wordt vlotjes door velen overschreden, risico’s van hoge boetes gaan we vermijden dus hou ik me netjes aan de snelheid (give or take a few miles-).
Op een tiental km voor SF is het nog altijd 28° C en wanneer we in SF aankomen is het daar slechts 18°, vreemd en we zijn het echt niet meer gewend. Na het inchecken in ons hotel, dat op wandelafstand van alle bekende plekken ligt, wandelen we naar Fishermans Wharf, het visserskwartier zeg maar.

De geur van krab en garnalen walmt ons tegemoet, voor sommigen lekker maar ik pas,,bah-)). We lopen verder naar pier 39, samen met The Golden Gate Bridge de bekendste plek van SF door de zeehonden die op de houten aanlegsteigers liggen te slapen in de zon, we zien er echter maar een tiental terwijl het er dikwijls honderden zijn, enfin, tien of honderd, ze zien er toch allemaal hetzelfde uit.

Het is nu al vroeg in de avond en het wordt nog frisser, we hebben wel een dunne bloes aan maar die blijkt nu dus ook echt te dun te zijn. De winkeltjes hier hebben al lang in de smiezen dat toeristen te dun gekleed naar hier komen, overal verkopen ze sweaters met schreeuwerige opschriften, meestal over San Francisco of The Golden Gate Bridge. We stappen op pier 39 een winkel binnen waar ze enkel kleding van amerikaanse basket-, baseball- of american footbalteams verkopen. We kopen ons een 2 voor 40 dollar sweater met kap van de Berkley universtiteit-), warm zijn ze in ieder geval. We eten bij een groot fastfood restaurant en het wordt gebakken vis, gefrituurde scampi’s en calamares met,,,,,,,french fries,,alweer-)). We kiezen ook weer allemaal voor een Diet Coke (light cola) omdat je hier overal gratis refill krijgt, maw; cola a volonté! Terug in ons hotel ligt iedereen al rap van giet dus we kruipen snel in bed, morgenvroeg hebben we om 9.30 de ferry naar Alcatraz,,,

Goeienacht

Yosemite National Park 3

Vandaag is er geen haast dus kunnen we wat langer blijven liggen, toch zijn we bijna allemaal wakker rond 8.00u , wakker, dat wel, maar nog niet uit bed. Onze onderbenen lijken 5 cm tekort als we uit bed stappen. De aanslag op onze kuitspieren van gisteren eist zijn tol, we waggelen als pinguins door het huis. Wanneer we een kwartiertje rondgestrompeld hebben lijkt de stijfheid verdwenen, tot je ook maar één minuut gaat zitten en weer wil opstaan, dan begint de miserie van vooraf aan. Rond blijven taffelen is dus de boodschap. Onder het ontbijt (spek met eieren) zie ik langs onze chalet door plots een hert, op slechts 50 meter van ons vandaan slentert het tussen de bomen door, af en toe stoppend om wat blaren van de struiken te eten. Snel (’t is te zeggen) nemen we onze camera, Ollie zelfs op blote voeten, en sluipen (lees; waggelen) op onze tenen ernaartoe. Het heeft ons als snel in de mot maar lijkt zich daar niet aan te storen, ondertussen is Raf ook met de camera in de aanslag erbij gekomen. We omsingelen het arme dier en de camera’s klikken volop, nog altijd heeft het ree geen moeite met onze aanwezigheid, het trippelt langzaam over de top van de heuvel en wanneer we enkele seconden later volgen lijkt hij opgegaan in lucht, we staan alle drie rond te kijken en kunnen moeiteloos overal tussen de bomen door kijken, toch is het ree spoorloos, heel vreemd.

Rond 10.30u vertrekken we naar het zuiden van Yosemite NP, dit grenst aan het Sequoia National Park waar de reuze naaldbomen staan, een deel van die tot 90 meter hoger sequoia’s staan ook in Mariposa Grove in Yosemite, waar we nu naartoe gaan. Er is een wandelpad gemaakt door Mariposa langs de grootste Sequoia’s die er staan maar dat is weer wandelen en klimmen dus verkiezen we het trammetje te nemen dat door het park rijdt. De Sequoia’s zijn enorm in afmetingen, ze worden ongeveer 3000 jaar oud maar bereiken op 1000 jarige leeftijd hun maximum hoogte en worden daarna alleen maar dikker tot wel 17 meter in diameter (nee niet omtrek maar wel degelijk diameter) De meeste takken van volwassen bomen zijn zelfs dikker als de stam van andere “gewone” naaldbomen in de Sierra Nevada.

Omdat deze bomen veel zonlicht nodig hebben worden gecontroleerde branden gesticht in het park om te verhinderen dat andere bomen teveel licht gaan wegnemen. De sequoia’s zelf zijn zeer vuurbestendig omdat ze heel weinig terpentijn bevatten, er staan zelfs exemplaren die geen kern meer hebben, (weggebrand door mensen vroeger) het binnenste deel van de boom is eigenlijk dood en dient alleen maar als versterking van de stam, de volledige sapstroom gaat door de buitenste rand en de bast van de stam. Wanneer je in zo’n boom gaat staan kan je als door een telescoop omhoog kijken en het licht zien binnenvallen door te top. Er zijn zelfs bomen waarin een soort tunnel is gemaakt waar een grote pickup truck door kan en toch leeft die boom gewoon verder.
Rond 14.30 uur zijn we al terug aan de chalet en houden het bekeken voor de dag. Budweiser wordt aangevoerd en het wordt de hele namidag relaxen. Vanavond is het Hot-Dog met gebakken ajuin (dat belooft weer voor in de auto morgen), 28 hotbuns met worstjes van op de BBQ gaan voor de bijl. De rest van de avond gaat voorbij met BlackJack (21-igen-)) te spelen, suikerzakjes voor in de koffie dienen als chips van 1$, melkpoeder- en theezakjes zijn goed voor 5$. Het doet ons weer terugdenken aan Vegas,,,,,,OOPS,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

Yosemite National Park 2

Al rond 6 uur staan we op omdat we de bus van 8.30u naar Glacier point hebben. Ollie maakt de gasbarbeque terug aan en we toasten brood voor het ontbijt en om mee te nemen als picknick tijdens de 14 km lange panoramatrail. Op weg naar het 30km dieper gelegen dal, Yosemite Village, zien we plots een wagen langs de weg staan en enkele mensen die foto’s nemen en wijzen naar iets in het bos. We zetten meteen onze SUV aan de kant en zien een 60 meter van de weg af een beer tussen de bomen. Als we uitstappen met onze camera in de aanslag is hij vanuit mijn standpunt niet meer te zien door enkele struiken. De andere mensen staan te wijzen en teken te doen dat hij onze kant uitkomt. Ik en ook Raf, want hij staat zelfs naar de verkeerde kant van de weg het bos in te kijken, hebben geen idee waar hij is. Uit wat ik in de voorbereiding van deze reis gelezen heb over beren, herinner ik me dat je niet korter dan 100m bij een beer mag komen omdat ze, ondanks hun log overkomen, heel explosief kunnen zijn en in een mum van tijd een topsnelheid van meer dan 50km per uur kunnen halen. Terwijl sommigen nog uit de wagen aan’t stappen zijn verkies ik om terug in te stappen tot we (ik) weten waar hij nu eigelijk zit, achteraf een hilarisch moment omdat we eerst niet snel genoeg ‘uit’ de wagen kunnen komen en 20 seconden later niet snel genoeg ‘in’ de wagen kunnen-))). Sommigen van ons vonden het een overdreven reactie maar volgens wat ik over beren gelezen heb, de veiligste beslissing, ik zal het in ieder geval nog dikwijls moeten horen-)).
Stipt 8.30u vertrekt de bus en om 10 uur staan we op het hoogste met de wagen bereikbare punt van YNP, Glacier point.

Van hieruit start de trail die ons helemaal terug tot in het dal zal leiden. Het uitzicht is al meteen adembenemend, alle rotsen in YNP bestaan uit graniet en toornen hoog boven de boomgrens uit, het lijkt wel een scène uit een sprookjesfilm. We volgen met volgeladen rugzakken het pad door de bossen en vangen hier en daar al het geluid op van één van de grote watervallen in de buurt. In het zanderige pad ontdekken we plots sporen van een beer die blijkbaar ook dankbaar gebruikt maakt van de wandelpaden. Mijn hand met uitgestrekte vingers bedekt nauwelijks de pootafdruk waarin de 4 to 5 cm lange klauwen goed te zien zijn, brrr. De afdrukken wijzen gelukkig bergop dus is hij/zij hier al eerder vanmorgen of vannacht doorgekomen maar toch is het geen geruststellende ervaring. Ach, er lopen nog zoveel mensen deze trail, het zal wel goedkomen. Na enkele kilometers komen we aan de eerste waterval, geen echt grote maar het is al een mooi idyllisch zicht, brede vlakke granieten hellingen waar een dun laagje water over stroomt en zich iets verderop een weg baant tussen kleine en grote rond afgesleten rotsen, prachtig maar het beloofd nog veel mooier te worden.

Een brugje over deze waterval brengt ons naar dat ander moois, al moeten we nu eerst terug een tweetal kilometer klimmen en dat is weer wat afzien maar we geraken er met het nodige gevloek. De volgende waterval is als een foto uit de magazines van National Geografic, de begroeiing wordt minder naarmate je korterbij komt en weer heb je de die vlakke granieten plateau’s waarover kristalhelder water stroomt waarin je kan pootje baden, wat verder zoekt het water zich opnieuw een weg tussen kleine en grote ronde stenen door waarna het net achter een bruggetje zich een 60 à 70 meter de diepte in stort.

We maken de éne foto na de andere en waarschijnlijk maken we tien keer dezelfde, telkens je het hoofd draait zie je precies iets nieuws wat je denkt niet te mogen missen terwijl je er al een kwartier staat rond te kijken. Je komt letterlijk ogen te kort. Toch ligt er verderop nog meer spectaculairs op ons te wachten maar dat krijgen we niet zo gemakkelijk voorgeschoteld. De trail splitst zich in een langer makkelijk stuk en een korter maar zwaarder stuk, we kiezen voor dat laatste omdat het ons ook langs een derde waterval brengt. Het pad wordt steiler en is bezaaid met dikke ronde kasseien waardoor je goed moet opletten waar je je voet zet. Na een flink stuk dalen komen we langs een uitzichtspunt waaraan we bijna voorbij lopen door een binnenweg te nemen, Raf heeft gelukkig het gewone pad gevolgd en is al getuige van weer iets indrukwekkends. Wanneer we bij Raf aankomen kijken we een 200 meter diepe agfrond in, recht tegenover de afgrond, 100 meter lager, liggen drie direct naast elkaar gelegen watervallen die meer als 100 meter dieper als één grote waterval in een soort lagune uiteenspat.

Die nevel van opspattend water veroorzaakt, afhankelijk van het punt waar je staat, 2 tot 3 regenbogen. Weer wordt de ene foto na de andere gemaakt maar eigenlijk kan je dit niet opslaan in een beeld van 10 op 15 cm, dit ‘moet’ je echt met je eigen ogen zien.
Het minder mooie van de tocht moeten we wel nog krijgen, rond de waterval hebben ze een steile trap gebouwd, volledig uit de granieten rotsen gehouwen. Maar het zijn 30 tot wel 40 cm hoge treden en om tot in het dal te geraken moeten we er zo meer dan 600 doen. De kuiten worden gegeseld, tegen dat we onder zijn, zijn we total loss en loopt de ene al wat manker als de andere, toch moeten we nog een paar kilometer verder voor we aan de eerste shuttlebushalte zijn. Moe maar voldaan bereiken we “the Lodge” waar onze Chevy staat. De spaghettisaus van gisteren wordt opgewarmd en we spelen met ons zessen 1,3kg spaghetti naar binnen, heerlijk!!

Morgen gaan we naar Mariposa Grove, het zuidelijk deel van Yosemite waar de Giant Sequoias staan,.

Yosemite National Park

Vandaag moeten we via Bodie naar Yosemity NP waar we een grote chalet in de bossen gehuurd hebben. Omdat Yosemite een enorm groot park is en we ver van alle winkels enz. verwijderd zijn moeten we proviand inslaan voor de drie dagen dat we er verblijven. Onze Suburban zit al redelijk vol door de bagage maar met al onze inkopen erbij durven we de achterklep niet meer opendoen of alles komt ons tegen.

6 Broden, 28 hotdogbroodjes en evenveel worsten, een hoop vlees voor de BBQ, 76 blikjes Budweiser, 40 blikjes Cola, verschillende bussen saus, allerlei beleg voor’t ontbijt, enfin, een overvolle kar. We moeten echter eerst nog langs het spookstadje Bodie dus alles wat koel moet blijven gaat onder een laag ijs de koelbox in.
Bodie is een stadje gesticht rond 1860 na het vinden van een goudader in de buurt, binnen de kortste keren wonen tot 10.000 mensen in het stadje dat bijna letterlijk als een paddestoel uit de grond is gerezen. Alleen al in de mainstreet (hoofdstraat) lagen 65 saloons op goed 1500 meter. Elke dag werd in ruzies en straatgevechten wel iemand overhoop geschoten. In een later teruggevonden dagboek schrijft een meisje voor ze naar Bodie verhuist met haar ouders: “Goodbye God, I’m going to Bodie”. Alhoewel de mijnen nog openbleven tot rond 1950 was Bodie in 1915 al zo goed als dood. Door een enorme brand in 1932 is het meeste deel van de stad verwoest en de rest is later een State Park geworden waardoor het beschermd gebied is. De mensen die er vertrokken hebben alles wat te zwaar of te groot was gewoon laten staan. In een nog rechtstaande saloon staan de flesjes nog op de toog onder een dik laag stof. In sommige scheefgezakte huisjes hangen nog verduurde kleren in de kast. In de lobby van wat ooit een hotel was staat de dikke oude brandkast open en steekt papier nog in een oude typmachine. Bodie is echt de naam spookstad waardig.


Rond 1 uur rijden we door naar Yosemite NP, je kan het park alleen maar binnen via één weg uit het oosten, één uit het zuiden en één via het westen en die laatste nemen wij, de route gaat via de Tioga Pass die enkel open is van juni tot oktober en door de Sierra Nevada loopt over een hoogte van 3000 meter. Deze Tioga Pass is bijna 80 km lang en brengt ons door enorme naaldbossen en granieten maanlandschappen bezaait met kristalheldere meren tot in Yosemite Village, het centrum van Yosemite NP.
We halen de gereserveerde bustickets op om de volgende dag naar Glacier Point, het hoogste punt van YNP te rijden. Daar gaan we de Panorama trail doen maar dat is voor morgen. We rijden richting onze chalet en passeren verschillende “Meadows”, graslanden die als een oase tussen de bossen liggen.

Wanneer we de parking van een campingplaats passeren ziet Ollie een beer tussen de wagens lopen, we zitten echter op een oneway street en kunnen niet draaien of terugrijden, jammer want de kans dat je een beer ziet is klein al zitten er honderden in YNP. Een parkranger aan wie we dit later vertellen is niet verbaasd, “thats because they know what’s in those cars” zegt zij, “icechests”!. Beren ruiken een blikje tonijn tot 5 km ver en zijn heel slim. Ze hebben al lang geleerd dat in de wagens dikwijls koelboxen staan en een koelbox = FOOD!
Of er nu iets in die box zit of niet, de beer zal proberen in de wagen te geraken en alle middelen heiligen zijn doel. Elke jaar worden honderden wagens bekrast en opengebroken door beren op zoek naar eten in auto’s. Aangekomen aan de chalet wordt de koelkast gevuld en de BBQ aangemaakt terwijl ik spaghettisaus maak voor de volgende dag. Op ons terras doen we ons tegoed aan sate’s, worsten en biefstuk, weer teveel van het goede maar deze keer is het onze eigen schuld-).

Heel op ons gemak zijn we toch niet na zonsondergang, we zitten tenslotte in het midden van iemand anders zijn leefwereld, beren en poema’s om de gevaarlijkste maar te noemen en als het donker is begin je met dat in het achterhoofd vanalles te horen-). Wanneer we slapen gaan worden ook alle vensters en deuren gesloten, niet zozeer uit schrik, het is hier ook echt verplicht dat je dat doet, ook de wagen is volledig leeggemaakt, er mag zelfs geen toiletartikel in blijven liggen, alles wat lekker ruikt kan ook lekker zijn voor een beer.

Slapen nu want morgen staat de zwaarste hike (wandeltocht) van de vakantie op het programma,,,,,tot morgen !!!!

Mammoth Lakes

Slecht geslapen hier in Death Valley, de meeste van ons toch, door de hitte of een te lawaaierige airco. Zelf ben ik pas rond 1.15u s’nachts in bed gekropen omdat er problemen waren met de Mastercard. Al een dag of twee wordt deze geweigerd omdat de limiet zou bereikt zijn. Er staat nochthans een limiet op van 5000 euro maar die ging in op 13 juli en sommige hotels hebben voor die tijd al een voorschot afgehaald,,of zoiets. In ieder geval ging de bank pas open om half tien ’s ochtends en dan is het hier half één ’s nachts, opblijven dus terwijl het buiten rond dat uur nog altijd 38° is. Na het telefoontje met de bank moet ik wachten tot zeven in de ochtend, in België is het dan vier uur in de namiddag en hebben ze de tijd gehad om het uit te pluizen. Hoe dan ook, we zitten aan de limiet maar gelukkig hebben we een tweede Mastercard en de meeste hotels zijn al op voorhand betaald.
O ja, we hebben ook nog gereisd vandaag-)). 230 Km van Death Valley naar Mammoth Lakes, de bergen in en dat brengt afkoeling, het gaat van tegen de 50° naar 24°, heerlijk. De dames en Raf gaan meteen naar het zwembad (de kamers waren nog niet klaar) , Ollie en ik gaan de omgeving verkennen en dat is een aangename verrassing. We rijden de bergen in en het lijkt plots Canada, meren op 1500 meter hoogte temidden van enorme bossen, echt knap.

Na het inchecken gaan we met zijn allen nog eens die route doen en we staan weer versteld van de prachtige natuur rondom dit skioord. Als avondeten weer een hamburger met frieten-))
Morgen gaan we naar het spookstadje Bodie en aansluitend naar Yosemite National Park en dat moet weer een hoogtepunt van de reis worden. 800 Meter hoge watervallen en enorme granieten rotsen (waarvan ééntje, El Capitan, beklommen door Tom Waes in “Tomtesterom”). Daar verblijven we drie dagen in een chalet in de bergen ver buiten het bereik van gsm-masten en intenet. Dus het zal waarschijnlijk duren tot San Francisco over 4 dagen voordat we de blog kunnen bijwerken.

Tot over een paar dagen!!!