Zion National Park

In de ochtend hebben we eerst in Bryce Canyon nog de Navajo en Queens Garden Trail gedaan (zie foto’s vorig verslag). Een wandeling die begint met “switchbacks”, het pad gaat daardoor zigzag dwars op een steile helling naar beneden. Dit brengt ons in de vallei temidden van enorme oranjerode hoodoo’s die zich in de meest onvoorstelbaar vreemd gevormde kegels rondom ons proberen staande te houden, ze doen dit al miljoenen jaren dus een tweetal uurtjes zullen ze zich nog wel staande houden rond en boven onze hoofden. What goes up must come down en dat geldt ook andersom, we moeten dus weer omhoog taffelen naar het einde van de trail en we zitten dan ook weer allemaal snel met ne rooie kop. Het uitzicht tijdens die inspanning maakt echter alles meer dan goed. In de namiddag rijden we naar Springdale, vlak aan de ingang van Zion NP.


We verblijven hier twee dagen in de Pioneer Lodge in een deel van het motel met drie slaapkamers, twee badkamers, living en keuken. De rest van de dag hangen we rond het zwembad en de mannen gaan winkelen, alles voor het ontbijt en een hoop drank wordt ingeslagen. Rond acht uur gaan we naar Oscar’s, een mexicaans restaurant waar we ons weer begaaien-)). Ongewild want de porties zijn hier echt overal GROOT. Ollie zijn full rack of babyback ribs krijgt hij in een bord van een halve meter. Raf, Kaatje en ikzelf hebben een enorme dubbele hamburger met frieten en Jolanda en Karla hebben gevulde taco’s of zoiets. Als dessert wordt een torenhoge ijs besteld, eigenlijk is het een warme chocolade brownie overdekt met ijs waar slagroom overheen gegoten wordt met daarover nog eens chocoladesaus. De ober brengt één portie met zes lepels, iets wat we niet vroegen maar hier blijkbaar heel normaal is. In geen tijd is het dessert weg, wie zegt dat het eten in de USA slecht is, is een zeveraar, HEERLIJK is een understatement! Ook de bediening is iets wat met kop en schouders boven de europese ingesteldheid uitsteekt. Het is alsof vriendelijkheid hier een wet is, service en bediening lijkt wel of ze hun eigen familie op bezoek hebben en je merkt goed dat het niet gespeeld is, het gewoon de mentaliteit hier. Enfin, weer met de riem los terug naar het hotel.
Vanmorgen hebben we zelf voor ontbijt gezorgd en rond 8.30 stonden we al met de rugzak vol flessen water aan de halte van de shuttlebus. Angels Landing staat vandaag op het programma en dat is niet een gewone trail, het is een wandeling/klim naar de top van een 6 à 700 meterhoge berg, een rots die als een schiereiland in het midden van de canyon staat, enkel verbonden met de rotsen rondom de canyon door een richel van  900 meter lang die op plaatsen slechts drie meter breed is met links en rechts een afgrond van 600 tot 700 meter. Deze richel ligt op einde van de trail en is niet geprepareerd, hij moet dus echt beklommen worden over rotsen en stenen met als enige hulp een met pinnen in de rotsen verankerde dikke ketting. Ik heb gepast, het zag er mij veel te gevaarlijk uit, sinds 2004 zijn hier dan ook al 6 mensen te pletter gestort. Te akelig naar mijn goesting. Karla is bij me gebleven en samen hebben we de rest helemaal tot de top kunnen volgen, echt knappe prestatie, zeker voor de twee dames.


Rond twee uur waren we weer beneden, Jolanda, Kaatje en Raf keren terug naar het hotel terwijl Ollie, Karla en ik nog de Narrows gaan doen, of toch een stuk ervan. Hierbij loop je met de rivier mee stroomopwaarts een steeds smaller wordende kloof in, tot je niet anders meer kan dan door het water. Normaal gezien draag je hier speciale waterschoenen voor maar die hebben we niet, dan maar met onze gewone wandelschoenen door het water, heerlijk verfrissend want het was in de vallei al tegen de 40°. Heel ver geraken we niet want alweer breekt een plaatselijk onweer uit met veel regen waardoor het onveilig is in de rivier. Je zit ingesloten tussen honderd meter hoge rotsen en als de regen net op de verkeerde plaats valt kan de 50 cm diepe rivier in geen tijd veranderen in een kolkende stroom van 2 meter diep, wegwezen dus. Vanavond zijn we in een pizzeria gaan eten en weer was het teveel van het goede-)). Wat hier ook heel normaal is, is dat je hetgeen je niet opkrijgt mee naar huis krijgt, een doggybag noemen ze dat. Ook tof is dat je als je bier besteld, je een “pitcher” kan vragen, dit is een dik 2liter grote kan bier voor 8 euro. Om 21.30 zijn we terug in het motel en het zwembad is nog open tot 22.00 uur, snel de zwembroek aan en het water in, heerlijk als het buiten nog altijd 28° is.

Tot morgen
PS : Er zijn bij de vorige verslagen enkele foto’s bijgezet. Check it out !