Back Home

De afstand Key West – Miami is ongeveer 3u30 rijden maar we hebben de hele dag, dus het wordt een relaxte dag,,,, denken we. Na het ontbijt wordt de auto een laatste keer geladen en stellen we de gps in op “Avis car rental return Miami Airport”, wel niet vergeten in Key Largo even halt te houden bij de Holliday Inn voor mijn schoenen:-).

We gaan net voor Miami, in Florida City, nog eten bij de Panda Express, een chinese fastfood keten, spotgoedkoop maar best lekker. Aanvankelijk dachten we nog even een grote Outlet in de buurt te bezoeken maar als we tegen 14u30 in de luchthaven moeten zijn en ook nog de wagen moeten inleveren voor die tijd dan gaat daar geen tijd meer voor zijn. Het is druk rond en in Miami, de autostrades liggen hier naast, over en onder elkaar door, een wirwar van op en afritten brengt ons uiteindelijk tot bij de Car Rental en na nog even de tank gevuld te hebben schuiven we aan. Het syteem van inleveren gaat echter supersnel, koffers eruit, wachten tot iemand met een scanapparaatje komt, de gebruikelijke vraag “any damages?”, en we mogen beschikken. Een apparaatje in de wagen heeft onderweg de tol automatisch geregistreerd en de rekening krijgen we later nog toegestuurd. Het is nog een heel eind naar de vertrekterminal en Jolanda kan moeilijk lopen met haar hiel, gelukkig zijn er veel automatische loopbanden en gebeurt een deel van de verplaatsing dmv een treintje. We worden, met Jolanda op kop, stilaan zenuwachtig van Raf zijn overbeschermende getrippel en besluiten een rolstoel te vragen. Ik spreek een hostess van Lufthansa aan en even later staat er iemand van de luchthaven security, in volledig uniform, klaar met een rolstoel. Hij rolt Jolanda, met ons in zijn spoor, recht naar de Business Check In van Lufthansa, we krijgen onze boardingpassen en onze bagage krijgt een “priority” label. De man legt uit dat er zowel in Frankfurt als in Brussel iemand voor haar zal klaar staan met een rolstoel en dat voor alles gezorgd wordt.

Ik bedank hem voor de goeie service en het gaat meteen verder naar de security controle, via de “Gold Member” ingang mogen we weer de hele wachtrij voorbij steken en gaan via een aparte controle door het verplichte security scan gedoe. Dan wordt Jolanda afgezet aan de gate van vertrek, waarna de man in een soort “geef acht” houding gaat staan, wachtend op zijn fooi natuurlijk. Wanneer de gate opengaat gaan we in de “special service” rij staan en Jolanda krijgt meteen met enkele andere die daar wachten opnieuw een rolstoel en mag als eerste boarden en wij mogen weer volgen, wat een luxe, echt handig, zo een gekwetste bij ons ;-). 8u30 Vliegen deze keer en we hebben op de eerste rij zitjes gereserveerd voor de extra been ruimte.

Om 1u20 landen we in Frankfurt maar door het uurverschil is het al 7u20 ’s morgens. Hier staat een golfkarretje klaar voor Jolanda en de andere “gekwetsten”. Karla kan mee rijden en Raf en ik gaan te voet naar de volgende Gate. Frankfurt is ook een enorm grote luchthaven, we hebben een vijftiental minuten moeten wandelen en nu nog eens vijf minuten met de bus. Nog voor we de bus opgaan echter heeft Raf weer het zweet op de kop van ongerustheid, staat de hele tijd op de uitkijk midden in de terminal. Ik besluit even te bellen en als Karla opneemt blijkt dat de dames al in het vliegtuig zitten, ze werden met de caddy tot aan een aparte bus gebracht die hen recht naar het vliegtuig reedt. Met een gekalmeerde Raf rijdt de bus tot aan het vliegtuig en kunnen we beginnen aan de laatste vlucht, eentje van 40 minuten tot Brussel. Ook daar aangekomen staat er weer iemand in uniform klaar met een rolstoel.

Hij neemt ons alle vier mee naar de bagageband, wacht samen met ons op de koffers en loodst ons dan voorbij de douane waar al een hele rij staat. In tegenstelling tot vorige keren moet iedereen zijn koffer open doen en wordt alles gescand. Ik heb het één en ander in mijn koffer zitten, wat normaal geen probleem mag zijn, maar ben toch opgelucht dat we het hele circus en de douane mogen omzeilen en rechtstreeks in de aankomsthal uitkomen, heerlijk. Yep, Ieder nadeel heb z’n voordeel :-). Jolanda wordt tot buiten bij onze taxi gebracht en na de verdiende fooi wenst de man ons nog een veilige thuiskomst. Wat een luxe en service van Lufthansa! Tegen 13u00 is iedereen thuis en zit een nieuw Amerika avontuur erop.

Tot de volgende reis !!

Key West : Dag 2

Zo mooi dit hotelletje in Key West is, zo nors is de Russische dienster die het ontbijt moet klaar zetten ’s morgens. We dachten dat dit vanaf 7u00 was maar het blijkt pas vanaf 8u00 terwijl we al om 8u30 aan de haven moeten zijn voor de geboekte snorkeltocht. Wanneer we om 7u40 aankomen aan het ontbijt staat er nog niks, van de receptioniste, die trouwens super vriendelijk en behulpzaam was, kunnen we wel even wachten. De dienster is blijkbaar niet opgezet dat ze de opdracht heeft gekregen om het ontbijt al klaar te zetten, 10 minuten voor gepland, ocharme toch. Wanneer het wafelijzer al klaar staat vraag ik of ik dat al mag gebruiken. Nors vraagt ze; “What time is it?”. Ik zeg: 7u50. “So its not 8 yet” bromt ze. “Yeah,,,so what”? antwoord ik, en lach eens naar haar terwijl ik mijn deegbekertje vul en het apparaat aanzet, tja, russen, vakantie en arrogantie gaan altijd hand in hand zeker? Om 8u20 wandelen we naar de haven die vlakbij ligt en in tegenstelling tot de snorkelboot in Key Largo is deze wel top. Het is een Catamaran van 25 meter lang en 10 meter breed, voldoende zitplaatsen op het onderdek, de boeg en achtersteven (zo heet dat toch allemaal in boot jargon niet?) Terwijl we uitvaren krijgen we weer de verplichte veiligheidsregels uitgelegd en er is gratis drank aan boord, heerlijk gekoelde limonade en water, dat voor de verandering eens niet naar chloor smaakt. We varen de haven uit en passeren langs een enorm cruiseschip dat aangemeerd ligt, Key West is immers een vaste stek waar cruises door de Caraïben en de golf van Mexico halt houden.

Een uurtje varen brengt ons tot aan het koraalrif en hier hebben we een evenveel tijd om te snorkelen, weer heel veel gekleurde vissen en op sommige plekken ligt het koraal gelukkig niet te diep om alles van kortbij te bekijken. De zee is redelijk rustig, geen regen of onweer in de buurt en de tijd vliegt dan ook, ik zelf ben per ongeluk tussen de snorkelaars van een andere boot beland en heb niet door dat iedereen van onze boot al terug aan boord is geroepen. Met de zwemvliezen flipperend in vijfde versnelling ben ik zo aan de trap aan de achtersteven van onze catamaran en ben al aan boord terwijl sommigen nog de snorkeluitrusting aan hebben, gene paniek dus. Tijdens de terugvaart is er weer gratis frisdrank maar nu ook inclusief wijn en verschillende soorten bier van de tap. We vragen een “Belgian Style” bier waar ik de echte naam al van vergeten ben en dat smaakt verrassend goed, de tweede en derde ook ;-). Sebago Tours heet de maatschappij voor degene die geïnteresseerd zijn.

Onze laatste namiddag besluiten we aan het zwembad door te brengen. We hebben zin in pizza maar het is zo heet om de stad in te gaan daarvoor dat de dames aan de receptie gaan vragen wat de mogelijkheden zijn. De receptioniste is weer zeer behulpzaam en belt naar een pizzeria waar ze zelf altijd gaat en de pizza zal aan de receptie gratis geleverd worden, super service weer, na een half uurtje brengt ze deze na levering zelf naar het zwembad. Het is weer heet en je houdt het nauwelijks vol in de zon die altijd recht boven ons hoofd staat. Het water brengt verkoeling maar tijdens één van de sprongen in het water schat Jolanda de diepte wat verkeerd in, tja Jolanda en engelse maten, het zijn niet de beste vrienden, 3FT staat aan de waterkant waar ze erin springt en dat is maar 90cm. Ze raakt de bodem hard met de hiel van haar rechtervoet en ze voelt meteen dat er iets mis is. Later zal blijken dat Johan Cruyff gelijk had met ; “Ieder nadeel heb z’n voordeel”. Ondertussen krijgen we aan het zwembad ook bezoek van een groene leguaan, een prachtig dier dat eigenlijk geen inheemse soort is in Florida maar door privé houders, eens ze het dier beu zijn, vrijlaten worden of ontsnappen. Vrouwtjes leggen normaal gezien maar één keer 50 eieren, maar door het gunstige klimaat hier zijn dat dikwijls twee keren waardoor ze uitgegroeid zijn tot een echte plaag die herhaaldelijk voor o.a. stroompannes zorgen.

Tegen de late avond besluiten we nog een keer naar een Outback Steakhouse te gaan. Jolanda heeft intussen meer en meer last van haar hiel waar ze niet op kan steunen maar we redden ons. Met volle maag en moe van een lange dag kruipen we rond 23u in bed voor onze laatste nacht in de USA. Morgen om 16u55 hebben we de vlucht terug naar huis.

Key West

Key West is maar een redelijk klein eiland waar alles dicht tegen elkaar gebouwd is, behalve op de enkele eilandjes die hier en daar een klein stukje van het vasteland liggen en enkel per boot bereikbaar zijn, die staan vol met kasten van villa’s met eigen strandje en de hier standaard bijbehorende privé aanlegsteiger. De Paradise Inn is ons hotel de komende drie nachten die heeft zijn naam niet gestolen, echt een pareltje in het centrum van Key West. Een paar losse volledig uit hout opgetrokken gebouwen, twee verdiepingen hoog maar, helemaal wit geverfd en in de typische stijl van hier, een mix van koloniaal, cottage en victoriaans. Cottage lijkt nog de beste omschrijving. Het ligt te midden van een exotische tuin bestaande uit verschillende soorten palmbomen, varens en bloemen wat een beetje een jungle gevoel geeft, echt een droomlocatie.

Het mooie zwembadje was te uitnodigend dus hebben we hier onze eerste voormiddag doorgebracht, na de middag moet we, ondanks de zengende hitte, toch Key West gaan verkennen. Bij het “Southern Most Point”, het meest zuidelijke punt van de VS op 90 km van Cuba, moet natuurlijk de voor toeristen bijna verplichte foto’s gemaakt worden.

Daarna gaat het naar the place to be hier in Key West: Duval Street, deze straat in het centrum van Key West is een aaneenschakeling van restaurants, winkels, souvenirshops, sigarenbars, travestietenclubs en cafeetjes waarvan veel deels in open lucht met live muziek, supergezellig. Niet meteen de mannen hun ding maar we volgen graag de dames winkeltje in en winkeltje uit, alleen maar om even uit de zon te zijn en de verkoeling van de airco te vinden. Tegen de avond pakken weer dichte wolken samen en flits het weer overal rond ons. Tegen 20u30, net als we aan het Hard Rock Café aankomen, begint het te gieten alsof de wereld vergaat. Iedereen zoekt schuil maar zonder reservatie kom je hier niet binnen en rara, wij hebben die wel 😉 Al zat ook niet alles mee vandaag, toen we ons klaarmaakte om op verkenning te gaan vanmiddag vond ik mijn nieuwe Adidas sneakers die ik in Orlando gekocht had nergens meer. De bedden hier zijn tamelijk hoog en hebben lakens die tot op de grond hangen, ik herinnerde me dat ik die in ons vorig hotel ’s avonds een beetje onder het bed geschoven had om er ’s morgens of ’s nachts niet op te gaan staan. Ik zoek het telefoonnummer van de Holliday Inn en vertel de receptioniste wat het probleem is. Ze kijkt na of er iets is binnengebracht en na 10 seconden zegt ze al, “sorry sir, nothing has beeen brought in”. “To bad” zeg ik en ze hangt ook meteen op. Even later bel ik terug, ze kunnen verdorie toch wel effe gaan checken of op kamer 205 nog iets onder het bed ligt denk ik. Ik krijg een andere dame aan de lijn en die is hulpvaardiger, ik vraag haar of ze dat even wil checken en krijg een muziekje, na een lange minuut komt ze terug aan de lijn en zegt dat ze housekeeping opdracht heeft gegeven om te kamer te controleren en of ze mij kan terugbellen. Ik ken natuurlijk het amerikaanse nummer van onze T-Mobile kaart niet en laat haar weten dat ik haar zo snel mogelijk het nummer zal doorbellen. Wanneer ik een minuut later terugbel zegt ze dat de schoenen ondertussen al gevonden zijn. Woohoo, op weg naar Miami maandag komen we er toch weer langs en kan ik ze ophalen. Toch nog een goeie afloop.

Morgenvroeg gaan we weer snorkelen,,

 

Key Largo

Alle autostrades of highways in de USA zijn genummerd, van oost naar west even nummers, die van noord naar zuid oneven. Highway 1 begint in het uiterst zuidelijke punt van de VS, Key West. Key Largo is, komende van Key West, het laatste stadje van de Keys voor je het vasteland van Florida binnenrijdt. Stadje is veel gezegd, het zijn een verzameling van hotels, restaurants .enz links en rechts van highway 1. Key Largo is bekend als uitvalsbasis om te gaan snorkelen in het John Pennekamp Coral Reef State Park, en enkel daarom hebben we hier een overnachting geboekt. Tegen 11u00 moeten we uitchecken en dat komt goed uit omdat we voor onze snorkeltrip om 11u30 bij de “Key Divers” moeten zijn. Lijkt weinig maar gelukkig liggen die net tegenover ons hotel, we moeten enkel de straat over. De wagen mogen we op de parking van ons hotel laten staan, makkelijk en veilig want onze hele bagage zit erin.

Eénmaal aangekomen in de jachthaven van waaruit de boten vertrekken, blijkt de onze vertraging te hebben en gaan we op het ernaast gelegen terras iets drinken. Ondertussen is het een komen en gaan van vissersboten die toeristen meegenomen hebben op fishingtrips. De vangst wordt meteen zuiver gemaakt op de kade en dat weten de lokale vissen ook, een stuk of vijf haaien van een tweetal meter houden net onder het wateroppervlak de wacht en doen zich tegoed aan het slachtafval dat ze toegeworpen krijgen. De soort ken ik niet maar het zijn geen Great Whites in ieder geval.

De boot waarmee we uitvaren naar het rif heeft zijn beste tijd gehad wel, een oud rammelding waar we met 37 op zitten uitgezonderd de kapitein en zijn matroos. Dat laatste klinkt sjiek misschien maar ze lijken eerder op ex-bandleden van Led Zeppelin. Het toilet bezoek je ook liever enkel in uiterste noodzaak, oud, vies en gammel. Maar het dient zijn doel en na een uurtje varen zijn we aan het rif aangekomen. Vergelijkbaar met de rode zee in Egypte vorig jaar stelt dit rif eigenlijk weinig voor, het ligt te diep en de koraalsoorten zijn lag niet zo uitgebreid en mooi. Gekleurde visjes genoeg maar het gaat snel vervelen wegens de hele tijd hetzelfde. Het blijft ook de hele tijd een beetje bewolkt waardoor het zonlicht niet sterk genoeg is om diep in het water door de dringen om het koraal zijn kleuren te laten uitkomen. Vanaf een meter of twee onder water zie je zelfs geen kleuren meer, alle koralen zijn dan gewoon grijs, jammer. De pret zal het echter niet drukken, het blijft een leuke namiddag, bij deze hitte niets zo heerlijk als in het koelere water, wat hier toch noch 28°C is, rondzwemmen. Stoppen doen we ook nog even bij “Chirst of the Abyss”, en vier meter hoog christus standbeeld wat men in open zee onder water heeft laten zakken om,,,,euuh,,,duh,,geen idee eigenlijk. Hier konden we nog wat snorkelen en naartoe duiken.

Bij het terug binnenvaren van de haven komen we weer langs sjieke villa’s, allemaal met eigen steiger en het ene jacht al groter dan het andere.

Tegen 18u30 zitten we terug in de wagen nen moeten nog helemaal tot Key west wat via highway 1 (er is hier geen andere) ongeveer 2.5 uren rijden is. Die highway 1 gaat nu grotendeels op betonnen palen over open zee en verbindt alle eilanden van de Key’s. Bij Isla Morada stoppen we bij Morada Bay om iets te eten. Een via tips van het forum gevonden juweeltje in de Key’s. Het is een restaurant/bar/hotel op een prachtig stukje wit strand aan de golf van Mexico. Het staat vol met palmbomen en typisch voor hier, pastel gekleurde tafels stoelen en krukken, je zit werkelijk te eten met je voeten in het zand.

Wanneer we verder rijden zien we weer de dagelijkse onweersbuien opkomen in de verte, gelukkig in de verte want die kunnen echt op elk moment op elke plek ontstaan. Toen we snorkelen waren is het op 20 km van ons ook serieus tekeer gegaan, dus die namiddag had nog meer dan letterlijk, in het water kunnen vallen.

Tegen 21u45 komen we aan in Key West, de laatste halte van onze rondreis door Florida.

 

 

Fort Meyers – Key Largo

3u50 Rijtijd geeft de GPS aan, we hebben echter de hele dag tijd en stoppen daarom even ten zuiden van Fort Meyers in Naples, meer bepaald in het Old Historic Center. Geen hoge wolkenkrabbers hier maar gezellige laagbouw, mooi aangelegd allemaal en in 5th Avenue wisselen de knusse restaurantjes en koffiebars zich af met poepsjieke winkels. Naples is duidelijk een zoveelste stadje waar de rijken thuis zijn. Het is nog maar 11u00 en toch al snikheet waardoor we de dames voor de afwisseling graag volgen als ze in een zoveelste winkeltje binnenstappen. In één daarvan valt Raf zijn oog om een polshorloge van Skägen die hij  voor we naar de wagen terug wandelen toch besluit te kopen.

Rond de middag gaat de rit verder en we rijden de Everglades binnen om halverwege daarvan Shark Valley te bezoeken. Waarom de naam “Shark” en “Valley” weet ik niet want het is hier niet meer dan een honderden vierkante kilometers vlak moerasgebied en haaien zijn er al helemaal niet. Wel veel alligators en die willen we zien. Het enige wat je er kan doen is met een trammetje of met de fiets een 15 mijl of 23 km lange tocht doen door een deel van die moerassen. We kiezen voor de fiets en voorzien van een vijftal flessen water beginnen we eraan. Het is erg warm maar gelukkig wat bewolkt waardoor er geen brandende zon ons constant begeleid, links en rechts in de verte zien we echter donkere wolken met geregeld de lichtflits van een blikseminslag, onweer dat gelukkig uit onze buurt blijft. Het verharde pad loopt tussen de moerassen door en geregeld liggen er alligators zich op dat pad te warmen in de zon op het hete asfalt, behalve vandaag blijkbaar. Na een tweetal kilometer zien we er wel eentje vlak naast het pad in het water liggen en het is een enorm groot exemplaar, met de kop en rug deels boven water lijkt hij ons aan te staren, te bespieden bijna.

Op een klein jong alligatortje van 50 cm na zien we voor de rest van de twee uren durende fietstocht geen enkele meer. Wel veel vogels maar dat is natuurlijk niet zo indrukwekkend. Jammer maar helaas.

We rijden verder via Homestead tot in Key Largo, het eerste stadje van de Key’s waar we morgen namiddag een snorkel tour geboekt hebben. Eindigen doen we ook nu weer aan het zwembad en de bijbehorende tikibar.

 

 

Fort Myers Beach : Dag 2

Hier in het Outrigger Beach Resort is het ontbijt wel goed, spek, pannekoekjes, eitjes, wafeltjes, worstjes en een soort vol-au-vent (’s morgens?) verschillende soorten yoghurt, fruit, gebakjes en confituur. Alleen jammer dat er maar één toaster staat met vier “gleuven”, die blijkt de bottleneck te zijn en de oorzaak van een ongemakkelijke wachtrij elke morgen. Koffie en fruitsap wordt vers gemaakt en aan tafel gebracht, hier ook nergens plastic of karton om uit te drinken en van te eten, super !

Thomas Alva Edison, de uitvinder van o.a. de gloeilamp en de grammofoon (en nog veel maar, hij had in totaal 1093 patenten op zijn naam) had zijn winterverblijf in Fort Meyers en dat gaan we vandaag bezoeken. Edison had er een groot labo waar hij vooral onderzoeken deed naar allerlei soorten rubberbomen die geschikt moesten zijn voor, natuurlijk rubber te produceren, maar vooral moesten kunnen groeien en gekweekt worden in de VS.

Naast hem woonde zijn boezemvriend Henry Ford, de uitvinder van de automobiel. Hun woningen, labo en bijbehorende musea zouden we gaan bezoeken maar al na 15 minuten klinkt een sirene, het teken dat de tour moet afgebroken worden omwille van het gevaar voor blikseminslag. Er trekt weer een kort maar hevig onweer over, 15 minuten maar, en dan schijnt de zon weer aan een stralend blauwe hemel. Ondertussen hebben we het museum maar bezocht en voor wie geïnteresseerd is in (auto)techniek en elektronica is dit een natte droom. De eerste batterijen, niet Edisons uitvinding maar wel eentje die hij fel verbeterde, staan uitgestald, de eerste gloeilampen, en allerlei elektrische apparaten, de allereerste grammofoons, te veel om op te noemen.

Later in de namiddag reden we naar Sanibel en Captiva Island, beide schiereilanden bij Fort Myers rijk aan veel natuur, vogels, leguanen en ,,rijken. Weer prachtige villa’s, deels verscholen achter tropische planten en palmbomen, elk met de achtertuin grenzend aan witte paradijselijke stranden. Qua kostprijs ongetwijfeld voor de happy few.

Eindigen doen we weer aan de gezellige Tikibar van het hotel, een Tikibar is een exotisch ingerichte openluchtbar gespecialiseerd in cocktails. Amerikanen zijn heel open en beginnen  makkelijk een gesprek wanneer ze horen dat je geen amerikaan bent en dat is vanavond ook niet anders, we slaan een gezellige babbel met een ouder koppel uit New York die hier een buitenverblijf hebben. Sluiten doet de bar om 22u00 weer maar we hadden nog Budweiser in de koelkast en die hebben ons nog gezelschap gehouden tot middernacht.

 

Fort Meyers Beach

We zijn vanmorgen heel vroeg vertrokken richting Fort Meyers want we hebben onderweg in Sarasota om 10u00 een Mangrove kayak tour geboekt en het is ongeveer anderhalf uur rijden. De timing klopt goed want om 9u45 rijden we de parking op van waaruit de kayaks in het water gelaten worden. Chris, de gids, geeft wat korte verplichte safety guides en het reddingsvest moet niet gedragen worden maar wel in de kayak aanwezig zijn, gelukkig maar want het stinkt als de pest. We peddelen eerst op een groot open binnenwater omringd door kastelen van villa’s, allemaal met aanlegsteiger en bijbehorend jacht. Even droom ik weer van mijn eigen Azimut Grande 35 Metri maar zonder euromillions te winnen gaat dat niet lukken vrees ik. Enfin,,,, Tussen de steigers zwemmen enkele Manatees, een soort grote zeekoeien, de gids noemt ze giant potatoes, het zijn totaal ongevaarlijke planteneters die uit nieuwsgierigheid tot bij je kayak komen zwemmen. Volgende stap in de tocht zijn de Mangroves, dicht tegen en door elkaar groeiende tropische bomen/struiken die met met hun wortels als tentakels in het water staan.

 

Vroeger krioelde het hier van de muskieten, je kon dag of nacht niet buiten komen zonder door ze gestoken te worden. Muskieten hebben zoetwater nodig om hun eitjes in te leggen, daarom hebben genietroepen van het amerikaanse leger in de jaren 50 door  de dichte mangroven kanalen gegraven naar open zee waardoor het zoute zeewater zich vermengde met het zoete binnenwater. Het zijn die kanalen waar we nu doorvaren met onze kayaks. Je waant je in een tropisch regenwoud, pedddelend door tunnels van wortels, takken en bomen bevolkt. Heel veel tropisch vogels en honderden kleine krabben die Jolanda geregeld de stuipen op het lijf jagen leven in die mangroves. Slechts een tweetal meter breed zijn die tunnels en dikwijls moeten we ons bukken om onder de takken door te kunnen. We hebben geluk met het weer, onderweg er naar toe hadden we nog zware bewolking en af en toe regen. Bij aankomst scheen de zon en tegen dat de tour twee uren later eindigde daagden weer donkere wolken op. We hebben in ieder geval een heel leuke voormiddag gehad, super ervaring.

Filmpje gemaakt met de GoPro :

De rit verder naar Fort Meyers Beach duurt nog een tweetal uren en na een stop bij een Pizza Hut komen we rond 16u00 aan in ons hotel. Het Outrigger Beach Resort is een leuke locatie vlak aan het witte zandstrand, de naam resort is wat optimistisch gekozen want het is eigenlijk gewoon een motel type verblijf. Dat wil zeggen dat alle kamers uitkomen op de binnenkoer. Het is wel leuk opgezet met zicht op zee en het zwembad, wat centraal in het midden van de gebouwen ligt. Daarnaast een leuke strandbar met rieten dak waar elke avond een bandje speelt. En het geheel gaat naadloos over naar het witte strand. De zee is een ander verhaal, normaal gezien is dat turquoise blauw helder water maar nu bruin en vies, net rioolwater. Navraag leert ons dat dat komt door de suiker(riet)plantages in het binnenland, door bemesting kleurt het water helemaal bruin en wanneer het waterniveau in die plantages of bekkens te hoog komt te staan door de regen wordt het geloosd in de rivieren die natuurlijk uiteindelijk in zee uitkomen, lap, bruin zeewater.

In de avonduren rijden we even verderop naar een winkeltjescomplex, stappen een ijssalon binnen en met een grote cone wandelen we verder langs de steigers van de plaatselijke marina. Hier zijn het vooral kleine jachtjes die overal aangemeerd zijn en ook heel grote dokken waar de boten gestockeerd worden, tot 3 verdiepingen hoog.

Veel meer is er niet te zien en terug in ons “resort” aangekomen gaan we nog even naar de bar die jammer genoeg maar tot 22u00 open blijft. We zijn echter paf van het kayaken en de warmte want het zakt hier zelfs s’avonds nauwelijks onder de 30°, gelukkig waait er hier aan zee een constante stevige bries. Tegen 23u00 liggen we allemaal in bed met een, zoals wel vaker in dit soort motels, lawaaierige airco.

Slaapwel,,

 

Clearwater Beach – dag 2

Een laid-back dagje vandaag. Rond 10u begeven we ons gepakt en gezakt naar het strand wat voor de deur van ons hotel ligt. Clearwater Beach is al verschillende jaren verkozen als mooiste strand van de VS. Breed strand met wit fijn zand, palmbomen, helder water van 30°. Heerlijk! We huren ons een strandcabana met ligzetels, een half tentje is dat waardoor je wanneer gewenst effe uit de zon en in de schaduw  kan zitten. Dat is ook nodig want de zon brandt ongenadig, ik zelf lig meer in de schaduw dan in de volle zon. Een goed moment om de blog bij te werken.😊

Meestal gebeurt dat echter s’avonds nog snel voor het slapen gaan.

Tegen 14u30 houden we het voor bekeken want het fijne zand krijpt overal in en tussen en je opnieuw insmeren met zonnecrème voelt aan als schuurpapier. Meteen ook het enige nadeel van dit prachtstrand(zand). Het is zo fijn dat het overal aan plakt en tussenkruipt. s’Avonds knarst het nog tussen onze tanden, en andere niet nader te vermelden plekken, als we in bed liggen. Ook al zijn we gedouched, s’morgens vinden we nog zand in bed. God weer waar het uitgekomen is😏.

We besluiten om na het strand naar Ybor te rijden, het Spanisch Historical Center van Tampa. Heel mooi en toch niet echt toeristisch, heel veel locals hier maar het is toch niet echt de gegoede bevolking van Tampa wat hier rond loopt. Heel veel salsabars waar latin music door de speakers knalt en mensen binnen salsa en andere latijns amerikaanse dansen,,,euhm,, dansen. Veel sigarenbars waarvan buiten de terrasjes vol zitten met dikke Havana’s rokende mensen.

De dag eindigen we op de rooftopbar van ons hotel, Jimmy’s Crow’s Nest, met een paar Budweiser’s.

Oh ja, het gebeurt wel dat ik een nieuw bericht onmiddellijk publiceer na het ingeven zonder het echt na te lezen, meestal wegens te laat en te moe en geen zin. Achteraf doe ik dat wel maar ondertussen krijgen jullie allemaal het onverbeterde originele verslag in jullie mail te zien. Op de blog zelf staat die daags nadien wel correct met soms nog extra foto’s of een link naar een filmpje. Dat maar ter info,,,

Slaapwel

 

 

Clearwater Beach

Tegen 8u00 zitten we aan het ontbijt en ’t zal niet als een keizer zijn vandaag, het is namelijk weer eentje uit de “gratis ontbijt inbegrepen” categorie. Wat toast, iets wat op spiegeleitjes moet lijken, droge minicroisantjes, potjes yoghurt, dat is het zowat. Kartonnen bordjes en plastic bestek maken het luxeontbijt compleet. Ach,,het vult en we kunnen er weer even tegen. Tegen 18u00 begint de baseball wedstrijd en dat gaat vaak vooraf met een “Tailgate Party” op de parking bij het stadion. Fans komen dan met hun pick-up truck, soms zelfs met aanhanger, in de namiddag al naar het stadion en sleuren werkelijk hun halve huishouden mee. Een BBQ, partytentje, campingstoeltjes, vlees genoeg voor een half leger en natuurlijk veel bier. De achterklep van de pick-up gaat open, vandaar de naam tailgate, en een heus feestje gaat van start. Iedereen drinkt en eet met en van iedereen. Wij hadden graag, in rode duivels outfit, meegedaan maar dan moesten we een tentje gaan kopen, stoeltjes en een bbq enz. Dat vind je hier wel spotgoedkoop in de WalMart maar als je daar dan staat om 15u00 en er komt zoals bijna elke dag zo een kort maar hevig onweer over je heen, dan sta je daar met je rommel. Om die reden hebben we maar afgezien van dat plan, de dames zijn naar het strand geweest en Raf en ik hebben met de wagen de buurt verkend. Tegen 16u00 zijn we richting Tropicana Field getrokken, het stadion van de Tampa Bay Rays.

Heel iets anders als een voetbalwedstijd in België, fans van beide teams parkeren op dezelfde parking, komen langs dezelfde ingang binnen en zitten door elkaar op de tribunes. Feliciteren elkaar bij gescoorde punten. “Sport, een feest” is hier echt de mentaliteit. Bij het binnenkomen worden gratis fanspullen uitgedeeld, overal staan assistenten en hostesses je welkom te heten, meestal door een High Five. De lange gangen rondom het speelveld staan vol met eetstanden waar je echt bijna alles kan krijgen, van mexicaans tot hotdog en hamburgers, noem maar op, je koopt éénmaal een drankbeker en mag die dan zo dikwijls als je wil zelf opnieuw gaan vullen. Ook op de tribunes lopen venters luid roepend rond met kisten bier op hun schouder.

Een echt kippenvel moment is wanneer voor de aanvang van de wedstrijd iedereen gaat rechtstaan en iemand, een jong meisje deze keer met prachtige stem, helemaal alleen midden op het veld het amerikaans volkslied zingt. Muisstil is het op dat moment in het stadion. Typisch Amerikaans patriottisme maar wel heel indrukwekkend.

De wedstrijd duurt bijna drie uren en het zijn uiteindelijk de Miami Dolphins die met de overwinning naar huis gaan, ondanks enkele homeruns van de thuisploeg. De basisregels kennen we wel, maar de hele puntentelling is ons niet heel duidelijk, het maakt ook niet uit, het was een superavond en fantastisch om een keer mee te maken.

Morgen wordt het weer een relaxdagje.

Volcano Bay

De laatste dag in Orlando en dus ook de laatste dag in één van de pretparken. Eindigen doen we met “Volcano Bay”, het nieuwe waterpretpark van Universal dat in mei vorig jaar is opengegaan. Je kan de gratis ligbedden gebruiken op de kunstmatig aangelegde stranden of een dubbel ligbed met overkapping en kluisje huren, of, zoals wij deden, een Cabana huren. Je krijgt dan een grote pergola met ligbed, 2 ligzetels, koelkast gevuld met water, een mandje met vers fruit en broodjes, handdoeken, een kluis voor de waardevolle spullen in op te bergen, een grote plafondventilator, verlichting en gordijnen rondom. Er is voor de cabana’s ook  bediening inbegrepen, als je eten of drinken wil bestellen hoef je maar een vlagje omhoog te steken en iemand komt je bestelling opnemen en ook brengen, heerlijk. Ook hebben de cabana’s een eigen TapuTapu station. Bij binnenkomst in het park  krijgt iedereen een soort digitaal polshorloge. Je kan jezelf daarmee bij een attractie in een virtuele wachtrij zetten zodat je niet uren daar in een rij moet gaan staan. Normaal moet je met je TapuTapu polsbandje naar de attractie die je wil doen gaan en die daar activeren. Wij kunnen dat dus nu doen in onze cabana zelf, ook supermakkelijk. Het grootste voordeel bleek achteraf de beschutting te zijn tegen regen en wind tijdens de twee hevige onweren die weer, net als elke dag, over trokken. Alle attracties gaan dan voor het gevaar van blikseminslag dicht en iedereen moet maar ergens dekking zoeken, onder een parasol of ergens in een restaurant. Wij hadden op die momenten dus onze eigen beschutting en dat was geen overbodige luxe want als het er onweert is het ook echt knallen en valt het water met bakken uit de lucht.

Een kopvalling heb ik gisteren ook opgelopen, door de overdreven airco overal natuurlijk. Als je ergens binnenstapt, van restaurant tot bar of toilet, het is net of je een koelcel binnenstapt. Rillend van de kou zijn we in Universal’s Islands of adventure uit een restaurant gekomen, verkleumd van de kou. Ze overdrijven daar echt in en daarom heb ik de laatste dagen s’avonds ook niet de moed meer gehad om de blog bij te houden, verkouden, keelpijn enz. Maar ondertussen is het ergste voorbij dus dat komt wel goed.

We zijn rond 21u in Orlando vertrokken voor de volgend bestemming in onze rondreis, Clearwater Beach bij Tampa. Om 23u30 aangekomen in het hotel en we zijn zijn allemaal meteen in bed gekropen.

Morgen wordt het relaxen en tegen de avond gaan we naar Tropicana Field, de thuisbasis van de Tampa Bay Ray’s voor een baseball wedstrijd.