Dit moet één van de avontuurlijkste dagen van de reis worden; Canyonlands, de plek waar Thelma and Louise in de afgrond reden. Tegen 8u00 zijn we bij het Moab Adventure Center om onze drie Jeep Wranglers op te halen. Na wat papierwerk en instructies kunnen we op pad, met landkaartje want Canyonlands is honderden vierkante kilometers groot, elke jeep is voorzien van een trackingsysteem om ons te kunnen vinden als we zouden verdwalen.
Na een tiental km. rijden we, zoals de kaart voorschrijft, linksaf het avontuur tegemoet en dat wordt het meteen al. We moet overschakelen naar 4×4 want het gaat meteen steil omhoog over rotsblokken en putten, we worden letterlijk door elkaar geschud. Ik vraag me op dat moment af of we wel juist zitten want we hadden zandwegen verwacht. Toch klopt het plan en trekt de jeep zich omhoog terwijl de dames zich zo goed mogelijk vast houden, wij hebben een grijns tot achteronze oren als we als spoorzoekers het minst ruwe traject proberen te vinden. Na een tweetal uren zijn we al aan een paar viewpoints gaan kijken naar het spectaculaire landschap, en zeggen dat we nog niet eens in Canyonlands zijn. We komen terug uit op een hoofdweg en draaien linksaf richting Canyonlands, eerst gaan we nog even lang het uitzicht punt “Dead Horse Point” waar we achteraf gezien beter geen dertig dollar voor hadden betaald, niet dat het uitzicht niet de moeitewaard is, integendeel, je mond valt open als je op de rand van een honderden meters hoge klif staat en in de diepte van de verschillende canyons staart. In de diepte zien we kleine lijntjes en dat zijn precies de offroad wegen waar we alleen met onze jeeps mogen komen en ook naartoe gaan.
Net na de ingang van Canyonlands draaien we linksaf op de Schafer Trail Road(google maar eens) en de waarschuwingsborden slaan ons overal rond de oren en dat is niet voor niks. Enkele kilometers verder rijden we op nog geen meter van de afgrond, op sommige plaatsen is de weg niet meer als een overstekende rots.
Shafer Trail Road
Om de honderd meter is een korte zijstrook van enkele meters aangelegd om eventuele tegenliggers te kunnen doorlaten, als je de pech hebt van net aan de afgrondkant te rijden is het verstand op nul en niet naar onder kijken als je langs iemand door moet. Dit gaat zo zigzaggend door tot je 900 meter lager in één van de canyons komt, we stoppen even om eens omhoog te kijken en kunnen moeilijk geloven dat we hier net naar onder zijn gereden.
Het houdt echter niet op en enkele kilometers verder, wat de “normale toerist” die boven op de viewpoints moet blijven staan niet ziet, is weer een nieuwe canyon en weer gaat het hotsend en botsend over rotsblokken omlaag en omhoog, in 4×4 LoGear rijden we verder, weer langs verschillende nieuwe afgronden en ook die zijn weer enkele honderd meters diep, het lijkt of we op een andere planeet zitten, heel ver in de diepte zien we de Colorado rivier stromen.
De weg terug is via de “Potash Road” en ook dat is weer een pad dat zelfs die naam niet waardig is, soms moeten we op goed geluk door droge rivierbeddingen onze weg zoeken en tegen granieten rotsblokken van een halve meter hoog omhoog rijden, de Wranglers zijn sowieso echte offroad jeeps maar deze zijn nog eens “modified”, ze hebben een hogere wielbasis om een grotere grondspeling te hebben en ook nog eens extra grote wielen. Om een idee te geven hoe groot canyonlands is, Potash road is nog niet 5% van de enkele wegen die erdoor lopen en deze Potash Road is bijna tachtig kilometer lang ! We zijn dan ook enkel uren zoet om het traject, soms stapvoets, soms tegen 50km/u af te leggen. We zijn rond 9u30 vertrokken en komen in Moab terug aan tegen 16u30, bedekt onder een oranje-rode stoflaag en volledig door elkaar geschud maar een ongelooflijke ervaring rijker!
Morgen start helaas de reis terug naar huis,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,
USA 