Los Angeles, het eindpunt.

Kil en mistig is het als we deze ochtend vertrekken richting Los Angeles, 280 kilometer moeten we doen om na 21 dagen weer in LA aan te komen. De restjes pizza met extra look van gisteren liggen te stinken in de koelbox, weggooien is het echter laatste-). Na een 100tal kilometer rijden we weer langs de kust richting Malibu en het is al een stuk warmer. Op veel plaatsen zie je surfers, liggend op hun board, peddelen in de zee, allemaal wachtend op die ene golf die er volgens mij niet gaat komen want de zee is zo plat als een vijg. We tanken onderweg nog een keer voor tien en later nog eens voor twintig dollar, bij ophaling van de Chevy moesten we een volle tank benzine betalen en we mogen hem leeg terugbrengen, daar zullen we dan eens voor zorgen-)). Halverwege de rit komen we door Santa Barbara wat een sjiek stadje is met mooie huisjes in mexicaanse stijl, er ligt een oude missiepost met een klein torentje en het is een plaatseljke regel dat geen enkel huis hoger mag zijn dan die toren. Het zorgt echt voor een gezellige sfeer in State Street met zijn lage mexicaans/spaanse huizen, café’s en winkeltjes met rijen palmbomen of oleanders aangeplant. Hier vind je ook bijna geen industrie, het lijkt meer op een kuststadje voor de financieel beter gestelde of rentenierende rijken zonder dat het echt pocherig wordt. State street loopt dood aan de kust waar je weer een mooie strook groen hebt tussen kustweg en strand vol met hoge palmbomen alla Beverly Hills. We parkeren de wagen en wandelen via een pad langs het strand op zoek naar pelikanen want die hadden we vanuit de wagen zien vliegen. Aan een grote plas heeft Ollie er ééntje gespot en maakt foto’s terwijl de rest een kijkje gaat nemen bij een skatepark. Leuk om te zien, al die kleine amerikaantjes op skateboards die in toom worden gehouden door enkele twintigjarigen, het is een tof initiatief om de jeugd bezig te houden. Wanneer we verder rijden komen we langs Malibu waar de heuvels links van de straat weer bezaaid staan met kasten van villa’s. Aan de rechtkant begint bijna onmiddelijk het strand dat vijf tot tien meter lager ligt. Toch willen ze er nog huizen tussen zetten waardoor de meeste van die “beachhouses” halve paalwoningen zijn, wanneer je op het strand staat is het allesbehalve idyllisch maar toch hebben veel bekende figuren of acteurs hier zo een buitenverblijf, waarschijnlijk omdat ze meer privacy hebben van bovenop hun paalwoning. In de verte zien we al de pier van Santa Monica met o.a. het reuzenrad en de achtbaan.

We rijden er een stukje voorbij en parkeren tussen Santa Monica Beach en Venice Beach, de locatie waar Pamela Anderson bekend is geworden door de serie ‘Baywatch’, de opnames daarvan gebeurden op dit strand en je herkent het ook meteen aan de typische Lifeguard strandhuisjes van de redders, incl. de gele jeeps op het strand.

We hebben zin in een koud biertje maar alcohol mag je niet drinken buiten op een terras dus wordt het weer diet coke. Ook hier weer veel daklozen waar je het toch mee te doen krijgt als je ze temidden de palmbomen en opgetutte dames die hun poedel uitlaten de restjes uit de vuilnisbakken ziet schrapen. Tussen rolschaatsende babes en joggende spierbundels door komen we aan Venice beach, het stukje boulevard langs het strand waar straatartiesten, kunstenaars, overjaarse hippies en streetdance jongeren hun best doen om de aandacht van de passerende toeristen te krijgen. Er zit veel kitch tussen de kunst, zeker de overjaarse in de jaren 60 blijven hangende hippies maken er een zootje van, de bonte tapijten van schilders zijn ronduit lelijk en de covers van Simon and Garfunkel worden slecht gebracht.

Een 75 jarige zwarte hippie met drie tanden die zich Jimi Hendrix waant is zelfs zielig. De meeste indruk maken de streetdance artiesten die zich onderling de loef proberen af te steken door ingewikkelde dancemoves die vaak op acrobatie lijken, echt knap. Rond zes uur rijden we naar ons hotel, voor de laatste nacht hebben we een motel uit de Super8 keten dat naast de Avis carrental ligt, lekker makkelijk. Het is een goedkope motelketen en ik was al een beetje bang van de kwaliteit, zeker wanneer ze in de buurt van luchthavens en in grote steden liggen. En terecht, het ruikt niet fris als we binnenstappen in onze kamer met 3 queen bedden, in het bovenlaken van ons bed zit een groot gat gebrand van een sigaret en in het onderlaken vlekken zo groot als een hand. Wanneer ik het nachttafeltje naar voor schuif om een stopcontact te zoeken zie ik vanalles liggen, plastic en opgefrommelde papiertjes, hier is in jaren niet meer achter gepoetst. Naast het hotel ligt een grieks restaurant en we besluiten daar te gaan eten want de wagen is, rijdend op benzinedampen, al binnengebracht. Zo goed als al onze voorgaande maaltijden samen, zo slecht is deze, bah en nog eens bah,,, kip of vlees, alles druipt van het vet en de kip lijkt wel eerst door een blender gehaald waarna ze er een pannenkoek van hebben gebakken, het meeste blijft dan ook liggen, jammer.
Morgenvroeg hebben we het vliegtuig naar huis-(((((((((