Key West is maar een redelijk klein eiland waar alles dicht tegen elkaar gebouwd is, behalve op de enkele eilandjes die hier en daar een klein stukje van het vasteland liggen en enkel per boot bereikbaar zijn, die staan vol met kasten van villa’s met eigen strandje en de hier standaard bijbehorende privé aanlegsteiger. De Paradise Inn is ons hotel de komende drie nachten die heeft zijn naam niet gestolen, echt een pareltje in het centrum van Key West. Een paar losse volledig uit hout opgetrokken gebouwen, twee verdiepingen hoog maar, helemaal wit geverfd en in de typische stijl van hier, een mix van koloniaal, cottage en victoriaans. Cottage lijkt nog de beste omschrijving. Het ligt te midden van een exotische tuin bestaande uit verschillende soorten palmbomen, varens en bloemen wat een beetje een jungle gevoel geeft, echt een droomlocatie.
Het mooie zwembadje was te uitnodigend dus hebben we hier onze eerste voormiddag doorgebracht, na de middag moet we, ondanks de zengende hitte, toch Key West gaan verkennen. Bij het “Southern Most Point”, het meest zuidelijke punt van de VS op 90 km van Cuba, moet natuurlijk de voor toeristen bijna verplichte foto’s gemaakt worden.
Daarna gaat het naar the place to be hier in Key West: Duval Street, deze straat in het centrum van Key West is een aaneenschakeling van restaurants, winkels, souvenirshops, sigarenbars, travestietenclubs en cafeetjes waarvan veel deels in open lucht met live muziek, supergezellig. Niet meteen de mannen hun ding maar we volgen graag de dames winkeltje in en winkeltje uit, alleen maar om even uit de zon te zijn en de verkoeling van de airco te vinden. Tegen de avond pakken weer dichte wolken samen en flits het weer overal rond ons. Tegen 20u30, net als we aan het Hard Rock Café aankomen, begint het te gieten alsof de wereld vergaat. Iedereen zoekt schuil maar zonder reservatie kom je hier niet binnen en rara, wij hebben die wel 😉 Al zat ook niet alles mee vandaag, toen we ons klaarmaakte om op verkenning te gaan vanmiddag vond ik mijn nieuwe Adidas sneakers die ik in Orlando gekocht had nergens meer. De bedden hier zijn tamelijk hoog en hebben lakens die tot op de grond hangen, ik herinnerde me dat ik die in ons vorig hotel ’s avonds een beetje onder het bed geschoven had om er ’s morgens of ’s nachts niet op te gaan staan. Ik zoek het telefoonnummer van de Holliday Inn en vertel de receptioniste wat het probleem is. Ze kijkt na of er iets is binnengebracht en na 10 seconden zegt ze al, “sorry sir, nothing has beeen brought in”. “To bad” zeg ik en ze hangt ook meteen op. Even later bel ik terug, ze kunnen verdorie toch wel effe gaan checken of op kamer 205 nog iets onder het bed ligt denk ik. Ik krijg een andere dame aan de lijn en die is hulpvaardiger, ik vraag haar of ze dat even wil checken en krijg een muziekje, na een lange minuut komt ze terug aan de lijn en zegt dat ze housekeeping opdracht heeft gegeven om te kamer te controleren en of ze mij kan terugbellen. Ik ken natuurlijk het amerikaanse nummer van onze T-Mobile kaart niet en laat haar weten dat ik haar zo snel mogelijk het nummer zal doorbellen. Wanneer ik een minuut later terugbel zegt ze dat de schoenen ondertussen al gevonden zijn. Woohoo, op weg naar Miami maandag komen we er toch weer langs en kan ik ze ophalen. Toch nog een goeie afloop.
Morgenvroeg gaan we weer snorkelen,,
USA 