376 Kilometer moeten we vandaag doen en na een ontbijt bij Bubba’s BBQ verlaten we Wyoming in zuidelijke richting. De gps stuurt ons door Idaho, wat Kaatje weer een koelkastmagneetje kost:-)) Wanneer we aan een tankstation stoppen voor een plaspauze en wat snoep, vallen we echt uit te toon met onze kleding. Dit is ECHT redneck country, iedereen loopt hier met een jeans die twee maten te groot is, niet omgezoomd en al een week niet gewassen, net zoals het T-shirt dat net zo vuil en oud is als hun pick-up truck, autozetels met een bekleding waar een hond niet meer op gaat liggen en een gerafelde baseball pet. Wel supervriendelijk mensen, zodra ze horen (en aan je kleding natuurlijk allang gemerkt hebben) dat je geen local bent vragen ze meteen waar je van bent en wensen ze ons nog veel plezier met ons verblijf in Idaho, al zal dat maar van korte duur zijn. We rijden even later dan ook Utah binnen waar we in 2012 al Bryce Canyon, Zion en Page bezocht hebben.Wat een gewone tussenstop moest worden blijkt achteraf de mooiste stad te zijn die we ooit gezien hebben en dan bedoel ik niet de historische gebouwen zoals je die in Parijs of Rome vindt. Vanuit ons hotel is het een half uurtje wandelen tot aan de “Temple Square” waar het hoofdkwartier van de Church Of Later Day Saints, beter bekend als de mormonen, gevestigd is. Alles onderweg doet ons denken aan Beverly Hill’s, op de palmbomen na, het gras langs de brede lanen is zo groen en mooi gemaaid dat we even moet voelen of het wel geen kunstgras is. Je kan het best vergelijken met de stad uit de film ‘The Truman Show” met Jim Carrey in de hoofdrol. Alles is onwerkelijk netjes, zelfs de auto’s lijken allemaal recht van de carwash te komen, bloemperken overal tot in en rond de tankstations. Prachtige gebouwen ook, zeker die met de mormoonse kerk te maken hebben moeten onnoemelijk veel geld gekost hebben. Temple Square loopt vol met jonge mensen, de jongens in zwarte broek en wit hemd en de jonge dames in een sober kleedje die iedereen overdreven vriendelijk welkom heten. Er is enkele jaren geleden een nieuw convention center gebouwd wat we kunnen bezichtigen en wanneer we het enorme gebouw, voorzien van het waterval die op het dak begint en in verschillende fases en verdiepingen naar onder stroom, binnenstappen worden we opgevangen door een van de “medewerkers/leden” van de mormoonse kerk die ons zal gidsen door het gebouw.
Convention Center
Auditorium
Eerst komen we in het auditorium die dienst doet als concertzaalvoor grote evenementen van de kerk. Enorm is zacht uitgedrukt, er zijn maar liefst 21.000 zitplaatsen binnen !!!! Grote kerkdiensten en samenkomsten worden live in 94 talen vertaald voor de 21.000 aanwezigen en ook nog eens wereldwijd rechtstreeks uitgezonden. We worden door de verdiepingen en zalen geleidt die allemaal in het teken van het mormoonse geloof staan, één zaal toont de apostelen, die van nu wel te verstaan en dat zijn 12 levensgrote portretten van wat in mijn ogen gewone bankiers zijn. Ik ben niet in discussie gegaan met de bijna bejaarde dame die ons rondleidde maar als je je de moeite wil doen en te google’n op “Jozeph Smith” en de mormoonse kerk dan begrijp je niet dat deze kerk 150 millioen volgelingen heeft, die elke maand één tiende van hun loon afgeven aan de kerk, vandaar de sjieke gebouwen natuurlijk. De mormoonse kerk is nog maar 150 jaar oude en gesticht door een jonge man die verschillende keren in de gevangenis was beland voor oplichting en fraude en ook in de gevangenis is vermoord door een meute door hem opgelichte mensen, te gek voor woorden gwoon.
Enfin, willen we iets gaan eten en de dame geeft ons na de rondleiding een paar tips, eentje daarvan is “The Cheesecake Factory” op slechts vijf minuten wandelen van de “tempel”. Tussen de kraaknette gebouwen en winkels wandelen is hier echt een ervaring, alles is tot in het detail en met de meest hoogwaardige materialen afgewerkt. Cheesecake Factory? Wij hebben er nog nooit van gehoord en het is meer nieuwsgierigheid dan honger dat ons deze zaak doet opzoeken en dat blijkt een gouden beslissing. Er is een wachtrij maar na een kwartiertje worden we naar een box geleid in een prachtig gebouw met een tien meter hoog plafond, een open keuken van twintig meter waar de bedrijvigheid niet in te schatten is.
The CheeseCake Factory
Een eigen dienster wordt ons toegewezen en we gaan eerst voor een cocktail, een Pina Colada, Mai Tai en Ruby Sunrise kiezen we en bestellen allemaal een verschillend pastagerecht. Geen 15 minuten later komen twee obers het eten al brengen en zonder iets te zeggen zetten ze bij ieder precies hun besteld gerecht neer. Huh?? Hoe weten die wie wat heeft?? Dan komt een derde met een kaasrasp en een blok parmezaanse kaas en begint te raspen tot je stop zegt. Echt één van de beste pasta’s die we ooit gegeten hebben.
OLYMPUS DIGITAL CAMERA
Ze hebben ook nog een dessertlijst die vier bladzijden telt vooral gebaseerd op kaastaart (30 soorten), vandaar de naam Cheesecake Factory natuurlijk. We bestellen verschillende dingen en drie daarvan zijn een Chocolate Tower Truffle Cake met 2 bollen vanille ijs en slagroom, ik denk dat het stuk Chocolate Cake een halve kilo woog zo groot was het en na de pasta krijgen we dat dessert helemaal niet op natuurlijk, gelukkig je krijg de rest mee in een “doggybag”, zo groot als een schoendoos in ons geval. De grootste verrassing is nog de prijs, een goeie dertig euro per persoon, een habbekrats voor wat we net gekregen hebben. Dit was geen etentje maar een belevenis, echt!
We slenteren, want we hebben geen andere keuze met zo ne buik, terug naar het hotel en ook dat is een goeie keuze deze keer, ieder heeft een eigen kamer met king size bed en er liggen zelfs twee verschillende kussens per persoon, een hard en een zacht, zodat je kan kiezen, ik hoef niet te zeggen dat we allemaal heel goed geslapen hebben.
Morgen gaat het naar Moab voor de drie laatste dagen vakantie,,,, tot morgen !
USA 